Mężczyzna, który czuje się ciągle nienasycony

– Jest Pan mężczyzną prawie idealnym?

– Myślę, że jestem. Zresztą każdy mężczyzną jest prawie idealny. Ten tytuł jest celowy – bo przecież ideałów nie ma. Zarówno wśród mężczyzn, jak i wśród kobiet.

– Tytuł płyty jest przekorny, bo tak naprawdę piosenki opowiadają o wadach mężczyzn. Nie czuł się Pan trochę niezręcznie śpiewając te teksty?

– W zasadzie tylko jedna piosenka wzbudziła mój sprzeciw. Długo dyskutowaliśmy nad nią z Agnieszką. Kiedy ona zaśpiewała ten utwór – wszystko pasowało. W moich ustach niestety nie brzmiał szczerze. Nie powiem, o czym jest ta piosenka – ale to utwór typowo kobiecy. Dlatego ostatecznie zrezygnowaliśmy z niego.

– Podobno Agnieszka poznała tych wszystkich mężczyzn, o których są te piosenki. Pan też miał taką okazję?

– (śmiech) Poznałem tylko jednego – Tobiasza. Siedzieliśmy pewnego wieczoru z Agnieszką w Alchemii i przeglądaliśmy teksty. Przy stoliku obok był mężczyzna, który niespodziewanie zaczął nam opowiadać o swoim życiu. Agnieszce tak się to spodobało, że postanowiła o nim napisać piosenkę. „Tobiasz, Tobiasz/ Kto odblokuje twoje serce na czas”. Od tamtej pory mamy z nim kontakt.

– W których tekstach Agnieszki Pan najbardziej się odnalazł?

– Najbliższy jest mi chyba tytułowy „Mężczyzna prawie idealny”: bo on cały czas pierze skarpetki i myje naczynia, w pewnym momencie ma tego dosyć, a ona mu mówi: „Byłeś już prawie idealny”. Miałem kiedyś takie sytuacje w życiu. Ale bliski jest mi też „Nienasycony”: „Czuję się ciągle nienasycony/ Pożądam bowiem bliźniego żony”. (śmiech) Chyba każdy mężczyzna ma czasem takie problemy – ale nie każdy się potrafi do tego przyznać.

– Jak doszło do Pana współpracy z Agnieszką Chrzanowską?

– Zaprosiła mnie do Radia Kraków na wywiad do swej audycji, abym opowiedział o pierwszej płycie, „Obiekt seksualny”. Potem zagrałem koncert w ramach jej Radiowego Teatru Piosenki. Była pełna sala, świetny odbiór. I jakoś się zakolegowaliśmy.

– Skąd to wyjątkowe porozumienie między Wami?

– Łączy nas na pewno poczucie humoru – bo przecież gdyby nie podobałyby mi się jej teksty, na pewno bym ich nie zaśpiewał. Mamy też oboje dystans do świata, dystans do muzyki, stąd większość tych utworów ma pastiszowy charakter.