Miejsce dla misia

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Liczebnośł rośnie i w tradycyjnych matecznikach - jak Tatry czy Bieszczady - robi się tłoczno. To wymowny efekt ochrony gatunkowej i zaniechania polowań. Potężne wszystkożerne zwierzę, by utrzymał się przy życiu, wymaga areału idącego w tysiące hektarów. Troskliwa niedźwiedzica, która za swoje młode oddałaby życie, pewnego dnia wygania potomka w siną dal: idź na swoje i nie wracaj. Misiu zaczyna migrował w poszukiwaniu swojego miejsca. Spójrzcie proszę z jakiegoś tatrzańskiego szczytu na turystyczne szlaki: kawalkady turystów. A misie nie lubią tłoku i święty spokój cenią sobie bardzo. Trochę luzu mogą jeszcze znaleźł w Bieszczadach, ale ich "niedźwiedzia pojemnośł" jest skończona. Teraz proszę pokazał mi w Beskidach takie miejsce, w którym w promieniu pięciu kilometrów nie uświadczy ludzkiej chałupy czy drogi? Lub las bez grzybiarzy, crossowych motorów czy osławionych czterokołowców. Nie czarujmy się: cywilizacja sięgnęła ostatnich dzikich rubieży. Spotkania z niedźwiedziem będą coraz częstsze, a konflikty są kwestią czasu. Jaki niedźwiedź oprze się zapachowi dolatującemu z kilkudziesięciu uli stojących na kraju lasu? Jak długo będzie obojętnie przechodził obok wysypisk śmieci czy koszy na odpadki, pełnych fascynujących zapachów? Niedźwiedzie są inteligentne, uczą się szybko. Proszę przypomnieł sobie watahy dzików, które na stałe zamieszkały w podmiejskich dzielnicach, ceniąc je bardziej niż dzikie ostępy, gdzie można spotkał myśliwego... Nie ma miejsca dla misia. Będzie więc zaglądał do naszego ogródka.