Milicjant uniewinniony

   Ponownie doszło do uniewinnienia jednego z milicjantów uczestniczących w zatrzymaniu i śmiertelnym pobiciu warszawskiego maturzysty Grzegorza Przemyka. W kolejnym procesie sąd nie znalazł dostatecznych dowodów, by wydać skazujący wyrok. Były milicjant, który dziś pracuje w policji, według zeznań kolegów Grzegorza Przemyka miał należeć do grupy patrolowej, która w maju 1983 r. zawiozła na komisariat przy ulicy Jezuickiej w Warszawie chłopaka świętującego z kolegami na ulicach stolicy zdanie matury i tam go śmiertelnie pobiła. Problem w tym, że te zeznania są niejednolite i nieudokumentowane. Już trzeci z kolei sąd uznał je za niewystarczające do wydania wyroku skazującego.
   Jedno jest jednak pewne, a mianowicie to, że ówczesne władze partyjne, rządowe i wojskowe uczyniły wszystko, co możliwe, by sprawę morderstwa Przemyka zagmatwać tak, by prawdziwych sprawców nie można było ustalić. Ogromny aparat partyjno-milicyjny zajmował się przez wiele miesięcy tworzeniem fikcyjnej wersji, w której chłopca mieli śmiertelnie pobić pracownicy karetki pogotowia ratunkowego, wezwanego na pomoc. Lekarka pogotowia, osoba całkowicie niewinna, została uznana za współodpowiedzialną za śmierć Przemyka i spędziła wiele tygodni w areszcie. Gazety pisały z oburzeniem o powszechnym upadku moralności w pogotowiu.
   Mechanizm oszukiwania opinii publicznej, ta niebywale skomplikowana i wielopoziomowa akcja wymyślona na najwyższych szczeblach partyjnych w celu zrzucenia winy z milicjantów na pracowników pogotowia, działał wielostronnie i sprawnie. W tę manipulację wmieszane były nie tylko wszystkie ówczesne podległe partii środki przekazu, ale także komendy milicyjne, biura śledcze, urzędy państwowe i kierownictwo Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Co więcej, to w Biurze Politycznym Komitetu Centralnego PZPR, czyli w centralnym organie władzy, zatwierdzano taktykę niszczenia akt i wprowadzania do śledztwa sztucznych, nieprawdziwych elementów i zeznań.
   Wtedy w Polsce rządzonej przez WRON i generała Jaruzelskiego nie było oświadczenia rządowego, gazety, audycji radiowej czy telewizyjnej, która by nie próbowała narzucić społeczeństwu swojej wersji wydarzeń. Generał Wojciech Jaruzelski, zeznając przed sądem już w wolnej Polsce, w 1997 r., wyjaśnił, że wszystkiemu winne były zachodnie stacje radiowe, w tym szczególnie Wolna Europa, która prowadziła na władze stanu wojennego "atak propagandowy". A pogrzeb Przemyka był, wedle generała, "wyreżyserowany przez zachodnie media".
   Jak wynika z ujawnionych w prasie dokumentów MSW z 1984 r., istniały "plany przedsięwzięć propagandowych" w sprawie procesu morderców Grzegorza Przemyka. Resort rozdzielił poszczególnym mediom zadania, polegające na wmawianiu społeczeństwu, że winą za śmierć Przemyka obciążeni są pracownicy pogotowia, a nie milicjanci. Ustalono dokładnie, które gazety mają zaprzeczać informacjom Radia Wolna Europa o winie milicjantów i jak ma to czynić radio czy telewizja.
   Dziś nie sposób ustalić, kto konkretnie zabił Grzegorza Przemyka, ale wiadomo z całą pewnością, kto rządził państwem w 1983 r. i kto z tego powodu ponosi odpowiedzialność za tę zbrodnię.
   Jak w wielu sprawach o przestępstwa komunistyczne, sprawiedliwego wyroku dziś nie można wydać. Dokumenty zostały zniszczone. Jest jeszcze szansa na odkrycie i ujawnienie prawdy w tej konkretnej sprawie dzięki śledztwu, jakie prowadzi Instytut Pamięci Narodowej. Nic jednak nie zmniejszy stopnia politycznej odpowiedzialności generałów Jaruzelskiego czy Kiszczaka, ale nie widać, by się do niej poczuwali.