Milin amerykański

W ogrodzie

   Roślina może wytworzyć pędy do wysokości kilku pięter. Znajdując dobre warunki do wzrostu, wspina się do wysokości 20 metrów. Pędy są grube, wiją się słabo, szybko pokrywają masą zieleni podłużne, jajowate liście. Kwiaty przypominają lejek zakończony koroną, każdy osiąga długość 8-9 cm, z zewnątrz mają kolor czerwony lub jaskrawopomarańczowy, od środka - szkarłatny. Zebrane w baldachy po 4 -15 sztuk rozwijają się na końcach pędów. Rozwijają się stopniowo od lipca do września. W odróżnieniu od powojników, które mogą przykryć kwiatami każdą podporę, na krzewie milina przeważa jednak zieleń, ale "kępy" kwiatów są tak jaskrawe i okazałe, że rzucają się w oczy z daleka. Właśnie z tej odleglości powinni oglądać je alergicy. prawdopodobnie dotyk kwiatu powoduje u wielu osób uczelenie. Owoc ma kształt cylindrycznie wydłużonej torebki, długości od 7 do 13 cm. W naszym klimacie nasiona rzadko dojrzewają.
   Roslina, jak sama nazwa wskazuje, pochodzi ze Stanów Zjednoczonych, gdzie hodowana jest już od XVII wieku. Wymaga ziemi żyznej, zasobnej w wodę, zadamawia się też w glebach piaszczysto-gliniastych, ale po południowej stronie ogrodu. Pędy słabo się wiją, więc roślinę trzeba prowadzić przy podporach, przywiązując je do słupków.
   Ważne jest cięcie. Prawidłowe skrócenie pędów sprawia, że kwitnienie będzie obfitsze. Przycina się pędy zeszłoroczne, które kwitły poprzedniego lata. W jesieni milin zrzuca wszystkie liście. Nie trzeba ich usuwać, stanowią bowiem naturalną ochronę przed mrozem. Dodatkowo można ochronić pnącze matą. Młode 2-3-letnie sadzonki umiejetnie przycięte, stopniowo zamieniać się będą w krzew, a nawet drzewko.
(kis)