Miłość jest ponad wiekiem

Miłość i dojrzałość wymykają się definicjom. Miłość to wspaniałe uczucie, które może być wielkie i dojrzałe od samego początku, od najwcześniejszej młodości. Są pary, które znają się od przedszkola i przez całe życie kochają się, wzrastając w uczuciu, które zakiełkowało w piaskownicy.

Oczywiście po drodze więź, która łączy dwoje ludzi, utrwala się, ewoluuje, ale jest ponad wiekiem i czasem - mówi Magdalena Zawadzka, która niedawno skończyła 70 lat, choć nadal nikt w to nie chce wierzyć.
Nadal piękna, nadal młodzieńcza, jak przed dziesięcioma laty, kiedy spotkałyśmy się po raz pierwszy.

***
Ukochana aktorka wielu reżyserskich znakomitości, a przede wszystkim reżysera, aktora, dyrektora i męża w jednym: Gustawa Holoubka.

Byli wspaniałym małżeństwem, co znalazło odbicie w jej książce "Gustaw i ja". W czasach, kiedy słowo miłość dla wielu to synonim pożądania, oni stanowili parę jak z innej planety. Z planety Kocham Cię jak Życie. Przez 35 lat byli tak blisko siebie, że bardziej nie można, a jednak każde miało swoją przestrzeń. Sześć lat temu musieli się rozstać. Ona długo nie mogła dojść do siebie po stracie "Gucieńka". Wtedy zaczęła pisać książkę...

- Nigdy nie byłam "przy mężu". Żyliśmy razem, ale każde z nas miało osobne sprawy, różne zainteresowania. On miał także swoje towarzystwo, z którym ja niekoniecznie musiałam się bliżej kontaktować. Były też jego pasje, w których nie brałam udziału, a jedynie kibicowałam - wspominała po latach.

- Najlepsza Baśka, jaką można sobie wyobrazić. Nic dziwnego, że Azja był gotów rzucić do jej stóp całą Rzeczpospolitą i Krym. Sienkiewicz, gdyby żył, też biłby brawo - powiedział przed laty o roli Magdaleny Zawadzkiej w "Panu Wołodyjowskim" Daniel Olbrychski, grający w filmie Jerzego Hoffmana Azję Tuhajbejowicza. Publiczność pokochała aktorkę za tę postać.

***
Aż trudno uwierzyć, że dojrzała pani Magda wciąż tryska niespożytą energią, ma figurę nastolatki i jeden z najpiękniejszych uśmiechów w polskim kinie i teatrze. Z okazji urodzin aktorka sprawiła sobie i nam pyszny prezent: wydała kolejną książkę "Taka jestem i już".

Decyzja o pozostaniu aktorką wzięła się z moich tęsknot za życiem w nieco innym wymiarze. Takie możliwości daje film i teatr, w którym mogę kreować takich ludzi, jakimi nie mogłabym być w realnym życiu. W momencie tworzenia roli uciekam, w pewnym sensie, i od siebie, i od realizmu codzienności.

Jej filmowym debiutem była rola w "Spotkaniu w bajce" Jana Rybkowskiego, gdzie główne role męskie grali Andrzej Łapicki i Gustaw Holoubek. Znamienne było to "spotkanie": młodziutka aktorka nie przypuszczała wówczas zapewne, że właśnie Gustaw Holoubek zostanie za dziesięć lat mężczyzną jej życia.

- Film kręciliśmy w Sandomierzu. Pogoda była piękna, więc po skończonych zdjęciach chodziliśmy z Andrzejem Łapickim na długie spacery. Pierwszego wieczoru spotkaliśmy młodą dziewczynę, Magdę, na którą wcześniej nie zwróciłem uwagi. Z głupia frant zapytałem, czy nie zjadłaby z nami ciastka.

Ona słysząc to, wykonała nagły zwrot i uciekając w popłochu, uderzyła w szklane drzwi, które rozsypały się w drobny mak. Na swoje wytłumaczenie powiedziała, że kontaktów z aktorami zakazała jej babcia. A mnie naprawdę chodziło tylko o te ciastka - opowiadał mi przed laty Gustaw Holoubek.

***
Zagrała dziesiątki ról filmowych i teatralnych, aż trudno je wymieniać przy takim dorobku. Na początku swojej kariery pracę w teatrze godziła z pracą na planie filmowym. Jej pierwsze role to głównie nieskomplikowane współczesne dziewczyny. Zmieniło się to w 1969 roku po premierze "Pana Wołodyjowskiego" Jerzego Hoffmana.
Po tej przyszły inne role, między innymi w: "Pierwszej miłości", "Mazepie", "Nocach i dniach", "Barwach ochronnych". Była gwiazdą warszawskich teatrów: Dramatycznego, Polskiego i Ateneum, gdzie zagrała m.in. Ofelię w "Hamlecie" i Lady Makbet. Z niejednego scenicznego pieca chleb jadła, nabierając doświadczenia i artystycznej dojrzałości.

- Sceniczna dojrzałość polega na tym, że się umie grać na scenie. Talent, wrodzone predyspozycje, iskra boża - to wszystko jest darem od losu, którego nikt nas nie nauczy. Ale jest jeszcze solidny warsztat, którego opanowanie jest kluczem do pełnego i przekonującego wyrażenia siebie przez rolę. W filmie może zagrać właściwie każdy, kto zostanie dobrze obsadzony w roli i poprowadzony przez reżysera. Aktorstwo teatralne to zupełnie inny poziom - tu trzeba umieć mówić z odpowiednią dykcją i natężeniem głosu, nosić kostium, ruszać się odpowiednio do osobowości i kreowanej postaci, myśleć całościowo o roli.

Tylko wtedy przyciągnie się uwagę widzów, a to przecież najważniejsze. Można grać tak, że ludzie wyjdą z teatru znudzeni i zmęczeni, albo tak, że publiczność zapomni o rzeczywistości i znajdzie się w iluzorycznym świecie - powiedziała w jednym z
wywiadów.

***
Kiedy zadzwoniłam do artystki po jej jubileuszu 40-lecia pracy artystycznej, była rozpromieniona, szczęśliwa, wróciła do domu po spektaklu "Chwile słabości", gdzie czekali goście z naręczem kwiatów.

Mówiła wtedy zachwycona: Wszystkie wazony i gary są pełne kwiatów, a dom pełen prezentów, listów i gratulacji.
I był ukochany człowiek - mąż, który czekał wraz z gośćmi i kolacją. Ten jubileusz, czyli promocja najnowszej książki aktorki był uboższy o obecność męża.

Ale jak powiedziała mi Jubilatka: - Guciu był tam ze mną, czuwał, by wszystko się udało. On dobrze wie, że wszystko, co robiłam, robiłam dla niego, dla syna, dopiero na końcu dla siebie.