Miód - uniwersalny lek naturalny. Najlepszy od polskich pszczół.

Powyżej 40 stopni miód traci swe lecznicze właściwości Fot. Ingimage

Zdrowie na talerzu

Smak i aromat miodu zależy głównie od zawartych w nim kwasów i olejków eterycznych, kolor zaś od różnych barwników, z których najważniejsze są karotenoidy. Skład tego produktu bywa dość zróżnicowany, w zależności od tego, z jakich roślin pszczoły zbierają nektar. Zawsze jednak podstawowymi składnikami są łatwo przyswajalne cukry proste: glukoza i laktoza. Zawiera też kilka witamin (A, B1, B2, B6, B12, C, K), ale w niewielkich ilościach; ma również w składzie m.in. kwas foliowy, kwas pantotenowy i biotynę. Jest w nim także ponad 20 składników mineralnych, w tym żelazo i magnez. Miód jest wysokokaloryczny: jedna łyżeczka to ponad 40 kcal, a 100 g - około 320 kcal.

Na co pomaga

Zalecany jest m.in. przy chorobach serca, np. chorobie wieńcowej, nadciśnieniu, zespole płuco-sercowym, gdyż reguluje jego pracę, poprawia krążenie, rozszerza naczynia wieńcowe, obniża też ciśnienie krwi. Część zawartych w nim cukrów prostych zapewnia sercu niezbędną energię, część zaś - zmagazynowana w wątrobie pod postacią glikogenu - stanowi rezerwę energetyczną naszego organizmu. Odciąża również serce usuwając nadmiar wody z organizmu. Dobrze wpływa też na nerwy i samopoczucie, działa uspokajająco, poprawia jakość snu. Ma więc zastosowanie w leczeniu nerwic, apatii, depresji, pobudzenia i wyczerpania nerwowego, a także nadpobudliwości, zwłaszcza u dzieci. Rekonwalescentom ułatwia powrót do zdrowia, sportowcom szybko dodaje energii.

Miód od dawna ordynowany jest także z dobrym efektem w chorobach układu oddechowego. Ma działanie przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i wykrztuśne. Zwiększa też odporność organizmu i chroni drogi oddechowe przed infekcjami. Zażywa się go więc leczniczo przy grypie, przeziębieniach, kaszlu, zapaleniu gardła, zatok, katarze itp. Jest on również świetnym naturalnym antybiotykiem, gdyż hamuje rozwój bakterii, wirusów, grzybów, pierwotniaków, a nawet trudnych do wyleczenia gronkowców i paciorkowców. Istotne jest przy tym, że rozcieńczony wodą działa wielokroć silniej niż w pierwotnej postaci.

Stosowany zewnętrznie, przyspiesza gojenie ran, oparzeń i odmrożeń, zabezpiecza je przed zakażeniem. Leczy też owrzodzenia, ma działanie przeciwzapalnie, regenerujące oraz przeciwbólowe.

Do mniej znanych leczniczych właściwości miodu należy jego dobry wpływ na układ pokarmowy. Pomaga on w kłopotach trawiennych, wrzodach żołądka i dwunastnicy, stanach zapalnych żołądka i jelit oraz przy nadmiernym wydzielaniu soku żołądkowego; zmniejsza też skurcze jelit. Pomocniczo stosowany bywa w chorobach nerek i układu moczowego, gdyż działa moczopędnie.

Miód, zwłaszcza ciemny, ma również silne działanie przeciwutleniające, odtruwa także organizm, co jest istotne zwłaszcza dla osób uzależnionych od takich używek, jak: kawa, mocna herbata, papierosy czy alkohol.

Rodzaje miodów

Miód produkowany jest przez pszczoły z nektarów kwiatowych lub spadzi, czyli substancji wydalanej przez mszyce żerujące na drzewach. Na wytworzenie 1 kg tysiące robotnic muszą zebrać nektar z kilku milionów kwiatów, a następnie poddać go "obróbce" w ulu.
W zależności od tego, z jakiego nektaru powstał, miód może mieć barwę od prawie białej przez kremową, żółtą, aż do brązowej czy zielonkawej. Jasne miody mają zwykle delikatniejszy smak niż ciemne, dlatego bardziej nadają się dla dzieci. Świeży miód (patoka) jest płynny, po pewnym czasie ulega krystalizacji, która nie zmienia jego składu ani właściwości.

Miody dzielimy na nektarowe (kwiatowe), spadziowe i mieszane. Kwiatowe pochodzą z nektaru różnych roślin. Zaliczmy do nich m.in.:

wielokwiatowy - słodki i łagodny w smaku, mający zróżnicowany smak i kolor, zależny od terminu zbioru (miody wiosenne, np. z przewagą nektaru z mniszka, są jasne, a letnie ciemniejsze);

lipowy - o lekko ostrym smaku i wyraźnym aromacie kwiatów lipy, działający przeciwgorączkowo, bakteriobójczo, wykrztuśnie, obniżający ciśnienie krwi;

rzepakowy - bardzo słodki, zalecany dla cierpiących na choroby sercowe, gdyż zawiera m.in. acetylocholinę, potas i magnez, które regulują ciśnienie i zapobiegają miażdżycy;

akacjowy - najjaśniejszy z wszystkich miodów, słodki, najwolniej krystalizujący się, wspomagający pracę wątroby i nerek;

wrzosowy - ma lekko galaretowatą konsystencję, która znika po skrystalizowaniu się miodu. Zalecany w stanach zapalnych dróg moczowych, w kamicy nerkowej i zapaleniu jelit;

gryczany - najciemniejszy z wszystkich miodów, pomocny w leczeniu chorób serca i układu krążenia oraz przy nerwicy serca i żołądka. Jest silnym antyoksydantem, ma więc też właściwości odmładzające. Używany jest do produkcji miodów pitnych.

Miody spadziowe, w naszym kraju pozyskiwane przez pszczoły głównie ze spadzi jodłowej i świerkowej, są zwykle ciemne, o delikatnym, przyjemnym zapachu. Mają silne działanie bakteriobójcze, przeciwzapalne i wykrztuśne. Za względu na fakt, iż zawierają cztery razy więcej żelaza niż miody nektarowe, zalecane są np. w anemii. Stosuje się je także zewnętrznie - jako środek antyseptyczny - na oparzenia, owrzodzenia itp.

Najprostsza kuracja miodowa na wzmocnienie i oczyszczenie organizmu polega na wypijaniu codziennie, przez dwa miesiące, szklanki wody z miodem. Napój przygotowujemy wieczorem, rozpuszczając łyżkę miodu w szklance letniej, przegotowanej wody, a wypijamy następnego dnia na czczo, pół godziny przed śniadaniem.

Pamiętajmy, by nie dodawać miodu do gorącego mleka czy herbaty, gdyż w temperaturze powyżej 40 stopni zniszczeniu ulegają wszystkie substancje, którym zawdzięcza on swe lecznicze właściwości.

Byle nie spoza UE

Kupując miód, wybierajmy ten, który powstał w Polsce, z rodzimych kwiatów czy spadzi. Oferowane przez handel miody "pochodzące z państw członkowskich Unii Europejskiej i spoza UE" lepiej omijać, gdyż w większości są to tanie miody z Chin, najczęściej poddane nieodpowiedniemu, szybkiemu procesowi rekrystalizacji, przez co straciły cenne enzymy, a tym samym swe wartości lecznicze i bakteriobójcze.

Izabella Wesołowska

[email protected]