Młodość

Zeszłoroczne dzieło Paolo Sorrentino, twórcy genialnego „Wielkiego piękna”, pozostałoby zapewne wdzięcznym tematem dysput koneserów (z cyklu „wielki kicz czy nowe objawienie”), gdyby nie minutowa „scena basenowa” (kto widział, ten wie). Za jej (oraz plakatu) sprawą w lud poszła wieść, że „momenty były”, i teraz „Młodość”, jak u Hłaski, z d… się kojarzy. Niemal wszystkim. Poniekąd słusznie. Ale tylko poniekąd.

„Dopiero za siedemnastą powtórką zauważyłem, że w owym basenie, do którego wchodzi (cóż za nieadekwatne słowo!) uniwersalna Diana wszech czasów, siedzą Michael Caine i Harvey Keitel, obaj genialni, wielokrotnie słusznie nagradzani za swe role, a tutaj… po prostu starzy, a więc niewidoczni” - napisał na filmowym portalu namiętny kinomaniak.

To jednocześnie zabawne, tragiczne - i trafne. Keitel i Caine w „scenie basenowej” komentują przecież cudną paradę Ghenea’i (pytanie: „Kto to jest?”, odpowiedź: „Bóg”), nadal grają tu, jak w całym filmie, pierwszoplanowe role, ale wobec owej nagłej, niewinnej przecież, lecz zarazem ostentacyjnie bezwstydnej eksplozji młodości - znikają z pola widzenia.

To zniknięcie w Polsce wręcz symboliczne. Kraje zachodnie zauważyły jakiś czas temu, że nastolatków zrobiło się tam mniej niż seniorów wymagających pomocy. Że ich społeczeństwa się starzeją. I reagują na to, przebudowując państwowy system. A w Polsce? Na ekranach - młodość. W reklamach (wyłączywszy spoty coregi oraz leków na wzdęcia i bóle krzyża) - młodość. W systemie: młodość. Słyszymy w tramwaju, jak młody bóg woła na niemogącego ustać emeryta: „I po co taki staruch w upał w miasto lezie?!”. Nie protestujemy.

A potem przychodzi… Np. głosowanie w kwestii Brexitu. I ten emeryt myśli sobie: „Jestem taki przerażająco stary… Rozwiodę się, to może mi ta starość przejdzie?”. Jego teoria się nie sprawdza, ale wola demokratycznie wygrywa. Rozwód! Nic dziwnego. Seniorów jest wszakże więcej. Nawet jeśli - w basenie i na co dzień - znikają z pola widzenia.