Moda polska goni świat, czyli sukienki w muzeum

Środek sali przecina wybieg. Od razu wiemy, że trafiamy w sam środek świata mody. Ale to świat skrojony na potrzeby życia za Żelazną Kurtyną, świata problemów z aprowizacją. I świata, w którym to, co na pokaz, nijak się miało do realnych możliwości.

Idąc przez wystawę chronologicznie poznajemy kolejne dekady mody PRL-u, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Od niedoborów pierwszych lat powojennych, gdy jako materiał na kurtkę wykorzystywano np. jedwab spadochronowy. Takich ciekawostek nie brakuje. Tak jak strojów, które na polskie ulice trafiły z Zachodu. Albo jak brak materiałów zastępowano pomysłem, wykorzystując jako materiał na sukienki... ludowe chusty.

Ta wystawa jest znakomicie zaaranżowana. Dzięki temu dobrze obserwuje się zmiany zachodzące w kolejnych dekadach i wychwytuje niuanse. Np. fakt, że stroje „Mody Polskiej” są na piedestale, nieco wyżej, ale jednak na uboczu. To dobra metafora: państwowe przedsiębiorstwo miało wysoką pozycję, ale to nie były stroje ulicy - ze względu na niedostępność. Co innego Hoffland Barbary Hoff. I tak dalej. Niepostrzeżenie zobaczymy, jak zmieniał się styl życia. Jak przestawał obowiązywać sztywny podział na strój dzienny i wieczorowy. Jak Polki radziły sobie z niedostatkami, jak doganiały świat. Jak zapewniały sobie wreszcie poprzez strój przestrzeń wolności.

Trudno przy tym wymieniać poszczególne stroje, bo prawdziwych ciekawostek tu nie brakuje. A całość składa się na ciekawy obraz czasów.

Właściwie widzę tylko jeden mankament tej wystawy: brak mody męskiej, która bywała w PRL-u zjawiskiem równie ciekawym. Szkoda...

Tą wystawą krakowska placówka idzie tropem światowych muzeów. Dziś modowe ekspozycje, prezentujące dorobek wielkich projektantów, są wystawienniczymi hitami. Krakowski pokaz mody też nim będzie.