Most szpiegów. Disney ratuje Amerykę

Wyrachowany strateg czy niewinny Piotruś Pan z „Fabryki Snów”, który urzeczywistnia swoje marzenia na planie filmowym? Steven Spielberg, którego „Most szpiegów” możemy oglądać na ekranach kin, ma wiele twarzy. I jednego nie można mu odmówić - doskonale wie, jak kręcić filmy. Nie spodziewajmy się jednak, że jego nowe dzieło dostarczy nam wrażeń na miarę najlepszych szpiegowskich thrillerów. To raczej opowieść z rodzaju familijnych historii, które zawsze wieńczy happy end.

Tom Hanks, w roli jednego z najbardziej szlachetnych prawników w Ameryce, próbuje w czasach zimnej wojny uchronić przed karą śmierci sowieckiego szpiega. Jego kreacja nieodparcie przywodzi na myśl „Ratując pana Banksa”, gdzie zagrał Walta Disneya, gotowego zrobić wszystko, by uszczęśliwić swoje dzieci.

W „Moście szpiegów” Hanks/Disney ratuje Amerykę dla dobra swych potomków. Wszystko jest niby na serio, ale film Spielberga ogląda się koniec końców jak bajkę, w której ciepło bije z nienaruszalnego, domowego ogniska, groza niwelowana jest przez dowcip, a wzruszenie potęguje patetyczna muzyka. Czego chcieć jednak więcej w czasie zbliżających się świąt?

Prawnik Hanksa, jak to często bywa w filmach Spielberga, jest samotnym sprawiedliwym wśród nieprzychylnego mu tłumu. W czasie bowiem, gdy Amerykanie przeraźliwie boją się komunistów, on staje w obronie sowieckiego szpiega, któremu grozi kara śmierci. Adwokat jest błyskotliwy, przenikliwy i rozsądny. Reżyser obdarzył go nawet mocą przewidywania przyszłości (co stanowi najsłabszy punkt scenariusza). Ocalenie szpiega przed krzesłem elektrycznym sprawi, że stanie się on wkrótce kartą przetargową w negocjacjach z funkcjonariuszami KGB, którzy z kolei przetrzymują na terytorium ZSRR amerykańskiego agenta.

Co ciekawe w filmie Spielberga nie ma jednak czarnych charakterów. Rosjanie okazują się rozsądni i skorzy do kompromisów, więźniów przetrzymują w humanitarnych warunkach, a stosowaną przez nich „najboleśniejszą” torturą staje się oblewanie przesłuchiwanego kubłem zimnej wody. Spielberg nie miał chyba jednak zamiaru zaglądać w oczy Wielkiej Historii. Prędzej zależało mu na ukazaniu wyłącznie szlachetnych postaw i siły tkwiącej w porozumieniu - możliwemu ponad politycznymi podziałami. Ludzkie życie warte jest tego, jak zdaje się mówić reżyser, by sięgać czasem po najbardziej oczywiste metody dla jego ratowania.