Na forsę

Nawiasem mówiąc, znalazłam kiedyś w rodzinnych pamiątkach coś na kształt mieszka, który świetnie mi służył jako portmonetka. Aż do czasu, gdy w jednym z supermarketów zapolował na nią jakiś kieszonkowiec. W środku było parę złotych, ale babcinego mieszka żal mi do dziś. Na pociechę syn kupił mi elegancki porfel, który ukradziono mi następnego dnia. Nieszczęścia chodzą parami. Pech też.

Mężczyźni "od zawsze” gustowali w porfelach, które zależnie od zarobków były pękate lub chude. Zależność ta była prosta, nie to, co teraz, kiedy najpokaźniejszy plik banknotów zastąpić można płaściuteńką kartą bankomatową.

Były też portmonetki, wśród których królowały tzw. podkówki, robione przeważnie z grubej skóry. W nich, odwrotnie niż w porfelach, mieściło się dużo monet, a mało banknotów.Były też małe portmonetki dla dzieci – przeważnie ze skóry, z góralskimi wzorkami. Zaliczyłam kilka takich, ale najbardziej zapadła mi w pamięć plastikowa zielona żaba z wybałuszonymi oczami, które, zależnie od tego, pod jakim kątem się patrzyło, zamykała lub otwierała. Istne cudo, rodem z Japonii, wynalazł gdzieś mój tata, a ukradła rówieśnica, czyli dziesięciolatka, na kolonii. Dziś nie połakomiłby się na to żaden złodziejaszek. Portfeli i portmonetek jest taki wybór, że dostać można oczopląsu. Od "chińszczyzny”, służącej czasem całkiem dobrze, po wytworne wyroby ze skór najwyższej klasy. W odróżnieniu od tych sprzed lat, nie wystarczą im przegródki na monety i banknoty, bo gdzieś trzeba trzymać karty kredytowe, bankomatowe, rabatowe, tramwajowe, dowód osobisty, prawo jazdy, legitymację ZUS, służbową i parę innych dokumentów, nie wspominając już o zdjęciach dzieci i wnuków.