Najważniejsze cechy to empatia i poświęcenie

Jakie są, Pana zdaniem, cechy lekarza idealnego?

Przede wszystkim najważniejszą cechą lekarza powinno być poświęcenie się zawodowi i swoim pacjentom. Idealny lekarz musi być zaangażowany w to, co robi. Oczywiście, kłopoty dnia codziennego i różne problemy związane z naszym zawodem mogą to utrudniać, przeszkadzać w uzyskaniu takiego statusu. Jednak, by móc się nazwać lekarzem idealnym, trzeba to przezwyciężyć. Według mnie nie ma nic ważniejszego, niż empatia, z jaką lekarz powinien podchodzić do tego, co robi i do otoczenia. Na drugim miejscu jest kwestia ciągłego kształcenia się, zdobywania nowych umiejętności.

Pasji do zawodu można się nauczyć?

To trzeba czuć od początku, jeszcze przed studiami medycznymi. Trzeba mieć to „coś” w sobie, choć nie ulega wątpliwości, że studia powinny pomagać w rozwinięciu tej pasji. Wydaje mi się, że programy studiów są nie do końca do tego przystosowane. My, jako lekarze, powinniśmy mieć w sobie tę empatię, chęć rozumienia pacjenta. Ci, którzy mają takie cechy, są osobami wyjątkowymi - takimi, jakie mają szansę na wyróżnienie w Hipokratesie Małopolski. Nie chodzi oczywiście, żeby wszyscy byli identyczni, tym bardziej, że jest wiele specjalności medycznych, w których kontakt z pacjentem jest ograniczony.

Na przykład?

Patomorfolodzy, radiolodzy, lekarze zajmujący się genetyką. Oni pracują inaczej niż lekarze przyjmujący w gabinetach, więc automatycznie - u nich liczą się inne cechy.

Pan miał swoich mistrzów, którzy nauczyli Pana tej empatii?

To u mnie pojawiło się w pewnym stopniu naturalnie, jednak dobrych nauczycieli nigdy dość. Na swojej drodze miałem ich kilku, większość już niestety nie żyje. Ale to była dobra szkoła, jeszcze przedwojenna, ludzie, którzy trafiali do zawodu z nastawieniem na pomoc bliźnim i otoczeniu. Dziś trudniej takich znaleźć, bo świat się odhumanizował i zmierza w nieciekawym kierunku.

Trudniej jest być lekarzem w obecnych czasach?

Lekarze mają narzucone procedury, rozliczenia Narodowego Funduszu Zdrowia - to ogranicza. Brakuje czasu na rozmowę z pacjentem, bo wynik ekonomiczny ośrodka, w którym przyjmuje, jest najważniejszy. To stoi w sprzeczności z ideą naszego zawodu. Ale oczywiście są tacy, którzy sobie pomimo tych trudności radzą doskonale. Dlatego cieszę się, że są organizowane plebiscyty tego typu, bo one mają olbrzymie znaczenie i jako Izba Lekarska zawsze chętnie się do nich przyłączamy, chcąc pokazać, na jakie wartości stawiamy.

W Małopolsce tych dobrze radzących sobie lekarzy nie brakuje?

Zdecydowanie nie brakuje. Wolą naszą i konkursu jest pokazanie innym, że wybitne jednostki istnieją. Inną sprawą jest też to, że w plebiscycie głosują pacjenci, co dla nas, lekarzy, jest niezwykle ważne. Pacjenci mają wyrobione zdanie, drogą szeptaną polecają sobie specjalistów, do których potem ustawiają się długie kolejki. Taka opinia zewnętrzna, od tych najważniejszych w naszym zawodzie osób, jest potrzebna.