Nastał czas wilka. Czas polowania. I zabijania

Gdy zszedłem ze szlaku, kilka razy wpadłem po pas w zaspę. Wygrzebanie na powierzchnię i pokonanie kilkunastu kroków by wrócić na ubity grunt, zajęło mi kilkanaście męczących minut. I to jest sytuacja, którą wilki lubią najbardziej.

Wpierw wataha izoluje ze stada najsłabsza sarnę czy jelenia. Potem gnają ją przez kilka kilometrów, aż opadnie z sił. Wilki przekazują sobie ofiarę niczym biegacze sztafety pałeczkę. Koniec końcem dopadną łup. Przy takich warunkach śnieżnych, jakie opisałem na wstępie, los ofiary jest przesądzony jeszcze szybciej.

Ostre kopyta sarny czy jelenia z łatwością przebijają zmarzniętą warstwę śniegu. Zwierzak zapada się po brzuch. Wyciagnięcie kończyn zajmuje czas i dodatkowo męczy ofiarę. Bywa i tak, że ostre jak nóź kawałki lodu kaleczą nogi. Zaś wilki o szerokich łapach suną po śniegu niczym człowiek w rakietach śnieżnych. Polowanie dobiega końca szybciej, gdy uda się zapędzić cel na głęboki śnieg.

Wiem, wiem brzmi to nieładnie. Biedna sarenka, biedny jelonek. Niemniej wilki nie były i nie będą jaroszami. To mięsożerni drapieżcy. Zabijają, by żyć. Taką mają wilczą naturę.