Nie było mocnych na Dream Team

Wczoraj w Londynie Kobe Bryant z kumplami sięgnęli po złoty medal. Ich finałowy rywal - Hiszpanie - to też zespół w dużej mierze oparty o graczy z NBA. Trener Sergio Scariolo ma przecież w składzie m.in. Marca Gasola, Paua Gasola, Rudy Fernandeza czy Jose Calderona, którzy pieniądze zarabiają za oceanem. Ale Amerykanie w Londynie i tak nie mieli sobie równych, choć Hiszpanie, zdaniem wielu obserwatorów, zagrali najlepszy mecz w swojej historii. Przez długi czas wynik oscylował wokół remisu i dopiero w ostatniej kwarcie Amerykanie udowodnili swoją wyższość. Choć generalnie wyglądało na to, że ze spokojem patrzą na dobrą grę Hiszpanów i kontrolują sytuację.

- Czy musimy trenować? A skąd, przecież codziennie chodzę po Londynie z rodziną pijany jak skunks - żartował tuż przed finałem trener Amerykanów Michael Krzyzewski, potomek polskich emigrantów. Dziennikarze dopytywali się, czy tak fantastyczna drużyna, która ma tak olbrzymią przewagę nad pozostałymi zespołami w turnieju, potrafi przyłożyć się do gry.

- Rywale wcale nie są łatwi. OK, wygrywamy, ale przeciwnicy nam tego nie ułatwiają. Hiszpania, Argentyna, Rosja czy Australia... Naprawdę w Londynie grało wiele bardzo mocnych drużyn - mówi Krzyzewski. I wygląda na to, że wierzy w te słowa. Kibice mniej, bo nie ma drugiej drużyny na świecie, która już przed igrzyskami mogła przymierzać złote medale.

Wprawdzie nazwa "Dream Team" oficjalnie ostatni raz używana była w 1996 roku, gdy Amerykanie w składzie z Barkleyem, Malonem, Olajuwonem, O'Nealem czy Pippenem wygrali igrzyska w Atlancie, to trudno obecnej drużyny nadal tak nie nazywać. LeBron James, Kobe Bryant, Carmelo Anthony czy Kevin Durant to przecież czołowe gwiazdy najbardziej baśniowej ligi koszykarskiej na świecie.

Paweł Hochstim, Londyn