Nie chce się poddać losowi

Świat Jerzego Kwiatkowskiego z Braciejówki (gm. Olkusz) zawalił się dwa razy. Pierwszy raz we wrześniu 1989 roku. Miał wtedy 36 lat. Kupił płyty stropowe, żeby pokryć kotłownię w swoim gospodarstwie ogrodniczym. Stał pod płytą, żeby ją przeciągnąć. Jeden z cięższych elementów spadł prosto na niego. – Pierwszy raz widziałem śmierć na oczy – wspomina pan Jerzy.

Doznał urazu kręgosłupa na odcinku lędźwiowym. Od tamtej pory, mimo intensywnej rehabilitacji, porusza się na wózku inwalidzkim. I do dziś boryka się z problemami zdrowotnymi.

– Gdyby mi ktoś poprzedniego dnia powiedział, że jutro siądę na wózek, nie uwierzyłbym. Całkowicie zawalił mi się wtedy świat – opowiada. Jego córka miała wtedy 13 lat, syn 10. Nie wiedział, jak dalej żyć. Złapał kontakt z kolegą, który jeździł na wózku. Jego żona była rehabilitantką. – Nie umiem określić, jak wielką pomoc od nich otrzymałem. Rozumieli mnie. Mogłem się do nich zwrócić z każdym problemem – mówi.

W gospodarstwie pomagała mu rodzina i koledzy. Na zmianę uprawiali chryzantemy i warzywa: ogórki, pomidory, sałatę. W 1995 zaczął się duży remont i rozbudowa gospodarstwa. Miał wtedy 4,5 tys. doniczek chryzantem.

Syn zaczął w Olkuszu liceum ekonomiczne. Uważał, że ekonomia w biznesie to podstawa. Z czasem miał przejąć cały interes.

W słoneczny październikowy dzień 1997 roku 18-letni syn Jerzego Kwiatkowskiego po godz. 12 wyjechał autem do szkoły. Zajechał jeszcze po kolegę. To był ułamek sekundy. Między Troksem a przejazdem kolejowym uderzył w nich inny samochód. Syn zginął na miejscu. Koledze, oprócz urazu psychicznego, nic się nie stało.

Kierowca, który spowodował wypadek, miał w aucie niesprawne hamulce. Dostał wyrok w zawieszeniu. – Wtedy po raz drugi pomyślałem, co ja tu robię? W synu pokładałem jedyną nadzieję na przejęcie gospodarstwa – wspomina pan Jerzy. – W jakiś sposób trzeba było jednak sobie z tym poradzić. Dziś wiem, że można być pewnym tego, co jest, ale nie tego, co będzie. Można sobie planować, a i tak nic z tego nie wyjdzie – dodaje niepełnosprawny mężczyzna.

Mimo to Kwiatkowski wziął się w garść i spróbował jakoś ułożyć z powrotem swoje życie. Zaczął w miarę możliwości, uczestniczyć w ruchach społecznych. Działa w Polskim Towarzystwie Walki z Kalectwem oraz w Społecznej Ra- dzie Wojewódzkiego Szpitala Chorób Płuc i Rehabilitacji w Jaroszowcu. Żyje aktywnie. Bierze udział w zawodach łuczniczych, propaguje uprawianie sportu wśród niepełnosprawnych i młodzieży.

Jego przygoda z łukiem zaczęła się przypadkowo. W 2000 roku na spotkanie Towarzystwa Walki z Kalectwem do Olkusza przyjechał Bogdan Dąsal, pełnomocnik prezydenta Krakowa ds. osób niepełnosprawnych. Kwiatkowski robił pokaz rzutu oszczepem.

Dąsal dał mu wtedy łuk i zapytał, czy to by go nie zainteresowało. Tak się zaczęło.

W 2003 roku wstąpił do sekcji łuczniczej. W 2006 roku pojechał na swoje pierwsze zawody w Zamościu – halowe mistrzostwa Polski.

Zaczął odnosić pierwsze sukcesy. W ubiegłym roku zajął czwarte miejsce w V Międzynarodowych Mistrzostwach Polski Masters w Poznaniu. Do brązu brakło mu 10 punktów. – Pokazałem, że mogę w pełni rywalizować z osobami sprawnymi – zaznacza.

Niestety, każdy wyjazd wiąże się z kosztami. Do tego trzeba utrzymać auto. Pieniądze są też potrzebne na rehabilitację oraz sprzęt, dzięki któremu Kwiatkowski może lepiej funkcjonować.

– Po śmierci syna wydzierżawiliśmy gospodarstwo. Córka została fryzjerką, sami z żoną nie byliśmy w stanie go prowadzić. Teraz musimy się z żoną utrzymać z dwóch rent po ok. 700 zł. Jest bardzo ciężko – podkreśla Kwiatkowski.

Dlatego prosi o wsparcie. Jeżeli ktoś chce pomóc, może przekazać 1 procent podatku lub darowiznę Fundacji Ava­lon (KRS0000270809) z dopiskiem: Kwiatkowski, 2768.