Nie jesteśmy smęcącymi staruchami

Fot. EMI Music Poland

„Chcemy bić ZOMO! Chcemy bić ZOMO!” – śpiewała podczas stanu wojennego publiczność koncertów grupy refren piosenki „Chcemy być sobą”. Bo wtedy Perfect był ucieleśnieniem rockowego buntu w Polsce. A przecież założyli go muzycy, który mieli już za sobą wiele lat błąkania się po socjalistycznej estradzie.

Kiedy w 1977 roku pojawił się na niej Perfect Super Show And Disco Band, jego celem było przygrywanie do kotleta w stołecznych restauracjach. Dopiero dołączenie do składu Zbigniewa Hołdysa sprawiło, że formacja obok coverów znanych przebojów, zaczęła wykonywać własny repertuar, oscylujący w kierunku rocka. Po powrocie z koncertów w amerykańskich klubach polonijnych, utalentowany gitarzysta przejął ster władzy w zespole – skrócił jego nazwę i przekazał mikrofon Grzegorzowi Markowskiemu, który miał za sobą współpracę choćby z... Victoria Singers (potem Vox).

- Niewielu było wtedy wokalistów rockowych, jedynie Czesiek Niemen czy Grzesiek Cugowski _– wspomina Markowski. – _A ja akurat przyjechałem z festiwalu piosenki w Castlebar w Irlandii i wydano mi singiel z nagraniem „Little Things”, które dostało tam nagrodę. Hołdys posłuchał płyty i zaprosił mnie na przesłuchanie. Tam, najpierw musiałem walnąć dwie szklanki wina i wypalić fajkę, dopiero pozwolono mi zaśpiewać. Kiedy ryknąłem do mikrofonu, poczułem się jakbym rozerwał kajdany.

I zaczęło się – jeden z pierwszych koncertów nowego składu Perfectu odbył się w hali zakładów warszawskiego Ursusa. Markowski wyszedł na estradę i rozkręcając się z piosenki na piosenkę, w pewnym momencie... zdjął buty i śpiewał w samych skarpetkach. Publiczność odpowiedziała na ten gest rykiem zachwytu. W ten sposób symbolicznie wokalista zrzucił skórę dawnego szansonisty, zamieniając się w dzikiego rockmana.

Hołdys zaczął wkrótce sypać kompozycjami, jak z rękawa: „Lokomotywa z ogłoszenia”, „Nie płacz Ewka”, „Chcemy być sobą”, „Ale wkoło jest wesoło”, „Niewiele ci mogę dać”. Teksty pisał Bogdan Olewicz, doświadczony dziennikarz, który potrafił w zakamuflowany sposób oddać w nich frustracje społeczeństwa doby upadającego Peerelu. I młodzież podchwyciła je w mig – każda z piosenek Perfectu stawała się wielkim przebojem. Grupa zaczęła grać jeden koncert za drugim – czyli w sumie kilkaset w ciągu roku.
- Nie wiedzieliśmy, co zrobić z adrenaliną po występach – wyjaśnia Markowski. - Grając dwa czy trzy razy dziennie, byliśmy tak nabuzowani, że musieliśmy gasić te buchające z nas emocje alkoholem. Właściwie nie mieliśmy innego wyjścia – to był jedyny dostępny sposób. W efekcie branża muzyczna topiła się wtedy w wódce. Żyliśmy po prostu na krawędzi normalności.

Hołdys umiejętnie lawirował między antykomunistycznymi prowokacjami, a utrzymywaniem dobrych stosunków z ówczesnymi władzami. W efekcie na koncertach widzowie zamiast „Nie bój się tego wszystkiego” śpiewali „Nie bój się Jaruzelskiego”, ale Perfect grał kolejne trasy bez problemów i programy z jego udziałem pokazywano w telewizji.

- Czasem dotkliwie odczuwaliśmy brak sympatii ówczesnych władz – wspomina jednak Markowski. – W instytucji zajmującej się wyjazdami polskich artystów za granicę, Pagarcie, pracował pułkownik Krych, esbecki agent, który trzymał w szufladzie swego biurka wszystkie paszporty. I kiedy Perfect został zaproszony na wspólną trasę koncertową po Europie Zachodniej z amerykańskim zespołem Supertramp, odmówił nam wydania dokumentów. A była to dla nas sprawa niemal życia i śmierci: mogliśmy zagrać u boku rockowej gwiazdy, zarobić przyzwoite pieniądze i zyskać szansę na zaistnienie na Zachodzie. Niestety – nie udało się.

Pod koniec 1983 roku Hołdys ogłosił niespodziewanie, że rozwiązuje zespół. Na resztę muzyków wiadomość ta spadła, jak piorun z jasnego nieba.

  - To był szok – wspomina Markowski. – Nie było bowiem żadnych obiektywnych przesłanek, co do tej decyzji. Zbyszek zachował się jak dziecko – znudził się swoją zabawką i rzucił ją w kąt. Myślał, że równie łatwo będzie mu powołać do życia następne kapele. Życie szybko jednak pokazało, że to nie takie proste.

_  _I rzeczywiście – muzycy Perfectu z trudem odnaleźli się w nowej sytuacji. Markowski początkowo próbował robić solową karierę, ale w końcu dał sobie spokój i... zajął się prowadzeniem firmy budowlanej. Do dzisiaj można podziwiać jej prace w warszawskim metrze.

Ponieważ wspomnienie o Perfekcie przetrwało, muzycy postanowili puścić wzajemne niesnaski w niepamięć i od czasu do czasu spotykali się na koncertach – przede wszystkim dla amerykańskiej Polonii, która dobrze płaciła za chwile wzruszeń przy „Ewce” czy „Autobiografii”.__
W końcu postanowiono zagrać w katowickim „Spodku”. Tym razem Hołdys odmówił jednak współpracy.

- Wszystkie media ogłosiły, że Perfect bez Hołdysa to już nie Perfect – podkreśla Markowski. - I może gdyby wtedy przyszło jedynie tysiąc osób, dalibyśmy sobie spokój. Ale koncert obejrzał pełny Spodek – w sumie ponad siedem tysięcy osób. Dlatego postanowiliśmy grać dalej. Przez pierwsze dwa lata musieliśmy udowadniać, że damy sobie radę bez Hołdysa. Dopiero potem nas zaakceptowano.

  Hołdysa zastąpił inny doświadczony muzyk rockowy – gitarzysta Dariusz Kozakiewicz. Dzięki charakterystycznemu brzmieniu jego instrumentu, Perfect zyskał bardziej drapieżne brzmienie. Muzycy nie zaprzestali jednak pisania ballad – „Niepokonani” stali się jednym z największych przebojów lat 90.

- Dzisiaj jest lepiej – wyznaje bez ogródek Markowski. - Nie dość, że nadal mamy dużo sił do grania, to jeszcze wspiera nas doświadczenie. Dlatego to, co robimy obecnie - jest bardziej dojrzałe. Pracujemy w optymalnym składzie. Rozumiemy się świetnie – artystycznie i prywatnie. Ostatnio zrobiliśmy zespołową Wigilię, na którą przyjechali wszyscy muzycy z rodzinami. Takiej atmosfery ze Zbyszkiem nie było. On był strasznym autokratą, człowiekiem humorzastym i właściwie już po roku działalności Perfectu w 1981 r. chciał rozwiązać grupę. Stało się to zaledwie dwa lata później – właściwie bez żadnego powodu. Nie chciałbym przeżywać tego jeszcze raz.

Markowski ma również powody do zadowolenia z innego powodu. Jego córka – Patrycja – robi całkiem udaną karierę na bardziej popowym rynku. Właściwie od małego było wiadomo, że pójdzie w ślady ojca. A rodzice nie byli wcale do tego przekonani.

- Śpiewanie to piękny zawód, ale bardzo stresujący i w wypadku kobiet dwa razy cięższy _– tłumaczy wokalista Perfectu. - _Ja, będąc po pięćdziesiątce, mieszczę się jeszcze na estradzie, ale ile jest pań, które w tym wieku mogą robić to, co ja? A przecież w międzyczasie najczęściej muszą być jeszcze żonami i matkami. W życiu ludzi rozpoznawalnych na ulicy jest więcej problemów niż w życiu anonimowego człowieka. Patrycja miała jednak śpiewanie już w genach. Nie mogłem z tym walczyć.
W zeszłym roku Perfect obchodził trzydziestolecie (z przerwami) swej działalności. Zamiast jakiejś okazjonalnej płyty, muzycy zafundowali swoim fanom nowy materiał, który ukazał się na albumie zatytułowanym oczywiście „XXX”. Potwierdził on, że grupa pozostaje wierna typowo rockowemu graniu, które świetnie sprawdza się na koncertach.

- Historia zatoczyła koło – _śmieje się Markowski. - Pierwsza płyta Perfectu była pełna energii. Gdziekolwiek upadło ramię gramofonu, trafiało na świetne utwory nadające się do tańca i do słuchania. Zanim przystąpiliśmy do nagrania „XXX” poprosiłem Darka Kozakiewicza: „Popatrz, mamy po 60 lat, ale ciągle oglądamy się za kobietami, lubimy napić się dobrego łyskacza, cieszą nas koncerty. Nie jesteśmy smęcącymi staruchami, jak Sting, który nie wiedzieć czemu, śpiewa teraz tylko ballady. Pokażmy ludziom w naturalny sposób, że nadal wierzgamy”. I tak się stało. Energia może teraz trochę mniejsza, szybciej dostajemy zadyszki, ale apetyt na życie mamy ciągle taki sam! _

Paweł Gzyl