Nie karmić, ale dokarmiać

   Mirosław Łoboda, łowczy okręgowy w Tarnowie wskazuje na dokonującą się degradację przyrody, co wywiera negatywny wpływ na kondycję dzikich mieszkańców lasów. Nie są w stanie przetrwać sami w obecnym środowisku naturalnym i niekontrolowane prawo selekcji może oznaczać dla nich zagładę. W jednej z polskich stacji doświadczalnych badano w ekstremalnych zimowych warunkach sprawność zwierząt: tych dokarmianych i pozostawionych bez pomocy człowieka.
   Jak się okazało, te pierwsze zachowały wyraźnie lepsze zdrowie i kondycję. Prawdą jest też, że regularne dożywianie pozwala przetrwać także osobnikom słabszym, mniej wartościowym, ale te w pierwszej kolejności są odstrzeliwane przez myśliwych.
   -Środowisko przyrodnicze ulega zmianom na gorsze, naturalny żer dzikich zwierząt uszczupla się. Coraz mniej starych dębów, buków, zniknęły z lasów dzikie jabłonie, grusze. Zakłócona została równowaga w łańcuchu pokarmowym i w tej sytuacji dokarmianie zwierząt jest konieczne i ma sens. Powtarzam: dokarmianie (a nie karmienie) w zależności od gatunku i przy ekstremalnych warunkach pogodowych. Wówczas, gdy panują np. ostre, długie zimy - tłumaczy łowczy.
   Dokarmianie nie może być prowadzone chaotycznie i przypadkowo. A "punktów dokarmiania" powino być jak najwięcej, by dzikie zwierzęta nie gromadziły się w jednym miejscu i nie były narażone na ataki drapieżników, psów, czy kłusowników, na zarażenie chorobami. Myśliwi wiedzą o tym, rozstawiając paśniki, karmniki, starają się też sytuować je w głębi lasów. Tworzą tzw. poletka zaporowe z dala od ludzkich domostw, by ustrzec zwierzynę przed ewentualnymi zagrożeniami ze strony człowieka.
   W tarnowskim okręgu myśliwi wykładają w ciągu roku średnio 400-500 ton karmy dla dzikich zwierząt, saren, jeleni, dzików, bażantów... Każde koło łowieckie zaopatruje się przed sezonem zimowym w siano, buraki, marchew, sól itd. -W dokarmianiu nie ma absolutnie mowy o stosowaniu sztucznych odżywek, staramy się dostarczyć jak najwięcej naturalnej żywności - zapewnia M. Łoboda. - W porozumieniu z nadleśnictwami np. pozostawiane są w miejscach żerowania zwalone pnie drzew liściastych: osik, jesionów, dębow, brzóz, wierzb. Głodne zwierzęta chętnie ogryzają korę tych drzew.
   Myśliwi twierdzą, że nia ma powrotu do sytuacji, kiedy człowiek nie interesował się kondycją dzikiej zwierzyny, tylko na nią polował. (mab)