Nie mamy prawa wysiąść

Rosyjskie bazy wojskowe są pilnie strzeżone przed ciekawym wzrokiem

Kandałaksza. Zatoka Morza Białego połyskuje złotem zachodzącego słońca. Siedzimy na głazach, rozkoszując się widokiem. Nie starczyło czasu, by zobaczyć otwarte morze, ale ten moment rekompensuje stracone wrażenia. W dali widać wyspy - rezerwaty dzikich ptaków. Słońce znika za horyzont, robi się zimno. Wracamy na dworzec. Następny przystanek - Murmańsk.

Rosyjskie bazy wojskowe są pilnie strzeżone przed ciekawym wzrokiem. Niezamarzający port północny ma ogromne geostrategiczne znaczenie. Mimo to w Rosji nie ma rzeczy niemożliwych.
Chęć zobaczenia bezkresu tundry jest wystarczającym powodem, by ubiegać się o przepustkę. Niestety, postępowanie administracyjne w Rosji to długotrwała biurokratyczna machina, a czasu mamy niewiele...
Murmańsk, największe miasto za kołem podbiegunowym, wita nas chłodem i skrzekiem morskiego ptactwa. Wielkie metalowe żurawie rytmicznie poruszają się w rytm odgłosów stoczni. W krajobraz wtapiają się zakłady przemysłowe, olbrzymie doki, statki różnego przeznaczenia i różnej kondycji i nieśmiertelne blokowiska. Od otwartego morza dzieli nas 50 km. Niestety, musimy zadowolić się jedynie przejażdżką promem na drugi brzeg Zatoki Kolskiej. Wysiąść tam nie mamy prawa.
Piękna słoneczna pogoda. Temperatura przekracza 15 stopni Celsjusza - w tych warunkach to już upał. Ludzie chętnie korzystają z ostatnich oznak dnia polarnego. Wkrótce cały region pogrąży się w ciemnościach na długie miesiące! W wolny dzień sztuczne jezioro oblegają plażowicze, pokazy tresury przyciągają gapiów do delfinarium, renifer zaprzężony w wóz Dziadka Mroza cierpliwie czeka na dzieci. Zapach smażonych ryb wabi nas do restauracji. To ostatnie wrażenia. Przed nami kilometry torów i rytmiczny stukot pociągu.
EWA MATUSZEK
Fot. autorka