Nie tylko ciepłe kapcie

Przez dwa dziesięciolecia zaznaczyła swoją obecność w mieście tak mocno, jak nie udało się większości mieszkańców przez całe życie. Pełna zapału, temperamentu, uporu. Pracowita i pomysłowa. Nawet ci, którzy nie przepadają za „grzebaniem” w lokalnej historii musieli uznać jej wkład w rozwiązywanie zagadek przeszłości i całkiem współczesne życie kuturalne.

Takich osób nie ma zbyt wielu, choć trafiają się prawie w każdej społeczności. Wokół nich skupia się życie - potrafią poderwać do działania, albo przynajmniej zainteresować swoich sąsiadów, znajomych a czasem całkiem obcych ludzi, przykuć ich uwagę. Czasem stają się „człowiekiem-instytucja”.

To do nich przychodzi się po radę (zawsze jeśli nawet nie dobrą, to życzliwą), albo tylko po to, żeby się wygadać. Jeśli będą mogli w czymkolwiek wesprzeć, na pewno to zrobią: pomogą napisać pismo do urzędu, rozwiążą zadanie z matematyki, poczestują pyszną herbatą.

Każdy bedzie się czuł w ich towarzystwie po prostu dobrze. Dawniej nazywano ich „społecznikami”, ale to słowo jakoś wyszło z mody, podobnie jak określenie „czyny społeczne”, chociaż desygnat tego sformułowania jest jak najbardziej aktualny. Tacy społecznicy działają w różnych kręgach: w Kołach Gospodyń Wiejskich, gdzie spędzają całe godziny np. przygotowując świąteczne ozdoby, dożynkowe wieńce, piekąc ciasta i „pitrasząc” różne smakołyki na wspólne okazje, w szkołach, gdzie angażują się np. w organizowanie charytatywnych akcji i zabaw dla dzieci, w zakładach pracy.

Tacy nie mogący spokojnie usiedzieć „aktywiści” są też wśród księży, bibliotekarzy czy lekarzy. I całe szczęście, bo gdyby świat składał się z samych rozmiłowanych tylko w sobie, wygodnych i tęskniących jedynie za ciełymi kapciami ludzi, byłoby na nim znacznie gorzej, a na pewno nudniej.