Nie zadzieraj z sikorką ubogą

Sikorka uboga bywa zwana dla szarego stroju szarytką. Z siostrami z szacownego zakonu szarytek nic ją nie łączy. nazwa zgromadzenia pochodzi od francuskiego słowa charity czyli miłosierdzie. Sikorki nie wiedzą co to miłosierdzie. To upierzeni chuligani. Przegoni większą od siebie bogatkę. I stado mazurków. To jeszcze nic, bo jeśli stanie oko w oko z przedstawicielem swojego własnego gatunku dochodzi do bitki. Zaczyna się od głośnego szczebiotania, skakania na koleżankę z szeroko rozwartym dziobem.

Często dochodzi do walki wręcz. Szczepione pazurami koziołkują w powietrzu. Z przeraźliwym wrzaskiem spadają na ziemię. Sikora uboga zajmuje rewir o powierzchni dwudziestu, dwudziestu pięciu hektarów, którego zaciekle broni. Dokładnie w taki sam sposób. Na marginesie, ów dziób, którym z taką perforowała moją skórę potrafi wykorzystać do wykucia małej dziupli. W wypróchniałym drewnie, ale mimo wszystko to spore osiągnięcie.

Jakimś cudem udało mi się wolną ręką opanować aparat fotograficzny, dzięki czemu mogę zaprezentować portret bardzo rozzłoszczonej sikorki ubogiej. Chwilę później dmuchnąłem jej w piórka, by odsłonić skórę. Przeświecała żółtym tłuszczem. Widać poużywała sobie w karmniku. I dobrze, bo noc będzie mroźna. Zapas sadła będzie w sam raz.