Nie zbudowałem Pałacu Kultur

Jak ksiądz zareagował na wieść o tym, że Rada Miasta nadała w środę księdzu tytuł honorowego obywatela Wieliczki?

Nie spodziewałem się tego. Ale cieszę się, to miłe. Przed 23 laty zostałem posłany przez kardynała Macharskiego, abym objął parafię po poprzedniku - tak jak teraz obejmie po mnie następca. Robiłem to, co robiłem, a jeżeli społeczność wielicka poprzez swoich radnych tak wymyśliła - cieszę się.Tylko nie wiem czy na to zaslużyłem.

Co takiego przez te lata się działo, ze skłoniło radnych i mieszkańców do nadania takiego tytułu?

Tak naprawdę nie wiem. Podjąłem trud odbudowania zabytków, które były w nie najlepszym stanie, kościoła, również zabytkowej plebanii. Ale życzliwość, z którą się spotykałem i spotykam wynika też chyba z innej sprawy. Kiedy tu przyjechałem, chciałem poznać wszystkie środowiska - gminy, powiatu, Zamku, kopalnii, ojców reformatów, różnych stowarzyszeń. Bywałem tam, starałem się dowiedzieć jak najwięcej o ludziach, którzy tam pracują i działają, o historii, o mieszkańcach. Starałem się słuchać, nie narzucać nikomu swoich poglądów. Kiedy robiono mądre ruchy, cieszyłem się i mówiłem o tym - mam na myśli przywrócenie kolei, remonty kolejnych budynków, różne usprawnienia i udogodnienia. Udało nam się również przy parafii zorganizować stację Caritasu, drugi zespół charytatywny (jeden już działał. Myślę, że może to są powody, które skłoniły wieliczan do nadania tego tytułu.

Po prostu codzienność.

Ja tu żadnych spektakularnych Pałacu Kultury nie wybudowałem, nie zdobyłem Nagrody Nobla (uśmiech).

Jaka postać jest dla księdza wzorem - także w nawiązaniu do tych cech, które mogly skłonić wieliczan do przyznania obywatelstwa?

Byłem w jakiś sposób w świetle Jana Pawła II. Za jego czasów byłem w seminarium, on mnie wyświęcił na księdza. Załatwialiśmy wiele spraw duszpasterskich. Mieliśmy też taki jeden wspólny temat. Ja po czwartym roku studiów przerwałem je i poszedłem do pracy w Hucie 1 Maja w Gliwicach. Kiedy wróciłem, biskup bardzo był zainteresowany tym doświadczeniem i opowiadał mi, jak sam w czasie okupacji przez 5 lat pracował w Solvayu. Dlatego pierwszą parafią, do jakiej mnie posłał, był Borek Fałęcki - miejsce, gdzie jeszcze żyli jego starzy towarzysze pracy. Poznałem środowisko, poznałem Solvay - jeszcze wtedy na jego terenie znajdowały się budynki mieszkalne, które odwiedzałem po kolędzie.

Wspomniał ksiądz o następcy - znaczy to, że zbliża się emerytura?

Tak jest, zbliża się. Mam już wszystkie dokumenty i 1 lipca zaczyna urzędowanie nowy proboszcz. Ja o 12 w nocy z 30 czerwca na 1 lipca przestaje byc proboszczem (uśmiech).

Co proboszcz robi na emeryturze?

To samo, co każdy ksiądz. Otwiera się przede mną nowa perspektywa pracy duszpasterskiej - odchodzi za to cała sprawa administracji: sprawdzania i pilnowania czy się wszystko świeci, czy się nie wali, czy trzeba remontować. Zostaje służenie przez mszę, kazania, spowiedź. Otwiera się nowa perspektywa życia i dlatego - zgodnie z moim zwyczajem - przenoszę się w inne miejsce.

Nie będzie ksiądz tęsknił za Wieliczką?

Zostaje przecież pamięć, kontakt z ludźmi. Jak mnie zaproszą, to przyjadę. Kończy się jedynie pewien etap - a jednocześnie rozpoczyna nowy. Nowy czas, nowy etap, nowe wezwanie. Nie ma narzekania. Spędziłem tutaj kawał czasu - w styczniu minęły 23 lata. Minęły i trzeba iść dalej. Nowy etap, nowe zadania, nowe miejsce - dlatego przenoszę się poza parafię, ale nie zrywam kontaktów.

Zechce ksiądz powiedzieć dokąd?

Do Świątnik Górnych. Piękna miejscowość, widać Kraków z góry.

WIDEO: Magnes. Kultura Gazura - odcinek 8

Autor: Gazeta Krakowska, Dziennik Polski, NaszeMiasto