Nie żyje Joanna Kulmowa. Na jej utworach wychowały się pokolenia Polaków

Niezwykle pracowita i nieprzeciętnie wszechstronna - oto jak najtrafniej można by opisać Joannę Kulmową. Jej debiutanckim tomikiem był wydany w 1957 roku zbiór „Fatum na zakręcie”, w którym objawiły się echa poezji pierwszych dekad XX wieku. „Świeżość wyobraźni, dowcip o odcieniu groteskowym, sprawnie opanowane rzemiosło, różnorodność tonacji lirycznych - te cechy poezji Kulmowej stanowią o jej odrębności, o specyfice talentu. Można tu odnaleźć pokrewieństwa z żartobliwą i różnobarwną poezją skamandrytów, z ich liryczną zmiennością, ekwilibrystyką nastrojów”- pisał o poetce Włodzimierz Maciąg w „Małym słowniku pisarzy polskich”. Na dorobek Kulmowej składa się kilkadziesiąt tomów wierszy, które tworzyła niemal do samej śmierci - w przededniu jej 90. urodzin ukazał się zbiór „Moje żarty”, obejmujący utwory z lat 1957-1987, a rok wcześniej - tomik poetycki „Jeszcze 37 wierszy”.

Głównymi odbiorcami jej twórczości (tak poetyckiej jak i prozatorskiej) pozostawali najmłodsi. W dedykowanych im wierszach, znany z utworów dla dorosłych humor, mieszał się ze słownymi eksperymentami, odwołującymi się do wyobraźni maluchów ( dość przypomnieć słowa takie jak „krześlaki” czy „kołdrelie”). Do najbardziej znanych zbiorów Kulmowej, adresowanych do małych czytelników należą: „Śpiew lasu”, „Wiersze dla Kaji”, „Zasypianki”. Za swą twórczość otrzymała m.in. Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Order Uśmiechu i Medal IBBY.

Życiorys Kulmowej był tak barwny jak tworzone przez nią literackie światy. Urodzona w 1928 roku pisarka ukończyła studia aktorskie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi oraz reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie (pracowała później w teatrach Łodzi, Poznania i Koszalina). Wcześniej pobierała nauki w ramach tajnych kompletów. Od lat 70. współpracowała z opozycja, publikując utwory w czasopismach drugiego obiegu.