Niedobrze

Co prawda strasburska uchwała następuje już po tym, jak opozycja z hukiem ogłosiła, iż w żadnych dalszych negocjacjach z Kaczyńskim brać więcej udziału nie będzie. Szczery, ale chwiejny polityk, jakim jest szef Nowoczesnej Ryszard Petru, wystraszył się zmasowanej krytyki mediów, iż daje się za nos wodzić liderowi PiS, więc dla „odkręcenia” wrażenia uległości wysłał Kaczyńskiemu list z pogróżkami i terminami, w których ten musi sfinalizować negocjacje. Jak łatwo się domyślić, w centrali PiS list ów musiał spotkać się (w najlepszym dla Petru razie) ze wzruszeniem ramion.

Nie najlepiej jest także, gdy idzie o atmosferę wokół Polski. Sama rezolucja nie miałaby być może wielkiego znaczenia, jako że cały świat „poważnej polityki” przyzwyczajony jest od lat do faktu, iż parlamenty uchwalają czasem najdziwniejsze apele i uchwały, które i tak nie mają istotniejszego wpływu na politykę.

Ale ostatnie dni przyniosły także inne publikacje na temat Polski, potencjalnie ważniejsze, gdyż wskazujące na narastające złe trendy. Pierwszą był długi program publicystyczny w największej arabskiej TV Al Jazeera, w którym różni uczestnicy (w tym także dziennikarz z Polski) martwili się, iż polska debata publiczna nabrała charakteru „szowinistycznego” , co może być niebezpieczne dla muzułmanów. Nie trzeba nikogo przekonywać, czym grozi urabianie takiej opinii o Polsce w ulubionej telewizji sunnickich fanatyków i fundamentalistów. Jest to ni mniej, ni więcej, tylko igranie z ogniem. Inna niepokojąca publikacja - to zamówiony przez Project Syndicate tekst wnuczki sowieckiego przywódcy Nikity Chruszczowa.

Celem publikacji jest wykazanie ścisłej wspólnoty ideowej pomiędzy rządami Putina i Kaczyńskiego, a pada w nim taki np. argument, iż Putin posłał na 10 lat do łagru Chodorkowskiego, na 22 lata skazał Nadię Sawczenko, zaś Kaczyński „wziął pod ogień osobistej krytyki przywódcę demokratów polskich informatyka Mateusza Kijowskiego”. I można by ten typ czarnej propagandy bagatelizować, gdyby nie fakt, że Project Syndicate urabia opinię mediów w niemal stu krajach, a co ważniejsze - decydujący wpływ na jego linię wywierają środowiska żydowskie. Nie wróży to niczego dla Polski dobrego, jeśli także one zaangażują się w kampanię krytyki naszego kraju.

W samym przydługim i pełnym pustosłowia tekście strasburskiej rezolucji są natomiast dwa akapity mogące mieć na przyszłość realne polityczne znaczenie. Pierwszy - to zawarte w punkcie siódmym wezwanie skierowane do Komisji Europejskiej, aby uchwaliła „zalecenie w sprawie państwa prawnego w Polsce”. W większości rządów krajów Unii nie ma dziś wielkiego entuzjazmu do eskalowania sporu z Polską, zaś jakikolwiek rozejm polityczny wewnątrz naszego kraju zostałby przyjęty z satysfakcją.

Europosłowie wiedzą o tym i dlatego wywierają nacisk na komisję, aby ta radykalizowała procedury przeciw Polsce. Z kolei inny fragment rezolucji może być osobiście niepokojący dla prezydenta Dudy i premier Szydło. W punkcie K stwierdza się w niej bowiem, iż: „rząd i prezydent stworzyli zagrożenie dla demokracji konstytucyjnej w Polsce”. Ten fragment wygląda tak, jakby był redagowany z myślą o postawieniu Szydło i Dudy w stan oskarżenia pod zarzutem popełnienia deliktu konstytucyjnego.

Całkiem możliwe, iż tak stanowcze i spersonalizowane stanowisko uchwalone przez Parlament Europejski może stać się kiedyś podstawą dla próby sformułowania takiego oskarżenia.