Niemieckie poczucie humoru

A gdyby zza węgła padł okrutny zarzut o egoizmie, tchórzostwie i braku solidarności, zawsze możemy nakarmić świat romantyczną historią o „przedmurzu chrześcijaństwa” oraz o Janie III Sobieskim, polskim zbawcy Europy, który muzułmanów lał po łbie, a nie zapraszał do domu. No dobrze, tylko pamiętajmy, co z tego potem wynikło. Nasz ukochany król był na pewno świetnym wodzem, ale czy równie dobrym politykiem?

Jego zwycięstwa nad Turkami nie przyczyniły się do długotrwałego wzrostu potęgi Polski. 30 lat po wiktorii wiedeńskiej byliśmy już karykaturą państwa. A nasi austriaccy bracia w katolickiej wierze, których tak dzielnie broniliśmy, nie mieli żadnych skrupułów, by 90 lat po bitwie, w sojuszu z Prusami i prawosławną Rosją, odebrać nam niepodległość. Ci okropni muzułmańscy Turcy zaś nigdy nie uznali rozbiorów, trzymali w Stambule puste krzesło dla polskiego posła oraz wspierali naszą emigrację polityczną. I jeszcze zorganizowali Muzeum Mickiewicza. Okropność.

Patrząc jednak na sprawę bardziej poważnie, trudno sobie wyobrazić, co mogą przynieść najbliższe miesiące. Zwłaszcza po decyzji Angeli Merkel, która najpierw (nie konsultując niczego z Europą) zaprosiła do Niemiec wszystkich ludzi cierpiących w Syrii, a po kilku dniach uznała, że Berlin i Monachium jednak nie dadzą same rady... No i niech mi ktoś jeszcze raz powie, że Niemcy nie mają poczucia humoru. Mają, choć to humor bardzo specyficzny.