Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Norma

Zofia Gołubiew
Szanowni Państwo, no i mamy artystyczne wydarzenie w Krakowie! To spektakl operowy „Norma” w naszej Operze. Gorąco polecam to przedstawienie.

Wprawdzie jest to dzieło XIX-nego kompozytora, Vincenza Belliniego, ale ta muzyka jest w swoim pięknie absolutnie ponadczasowa. Z kolei libretto przenosi nas w starożytność, do uciskanej przez Rzymian Galii, a bohaterami są druidzi, rzymscy urzędnicy i kapłanki pogańskiego bóstwa, lecz dramaty rozgrywające się pomiędzy nimi i ścieranie się ogromnie silnych emocji są wyrażone muzyką tak wspaniałą, że nagle stają się nam dziwnie bliskie, jakby mogły dziać się w naszym stuleciu.

Zapewne trudno Państwu uwierzyć, że namiętności, które doprowadzają kochanków do wejścia z własnej woli na stos ofiarny, mogą poruszać, a nawet wzruszać! w epoce sputników i komputerów. Tak jednak jest. A dzieje się to dzięki najwyższej formie artystycznej przedstawienia. Mam na myśli przede wszystkim muzykę i śpiew. Arcytrudne partie wokalne sopranu i mezzosopranu, zwane często „morderczymi”, solistki Opery wykonują rewelacyjnie.

Tytułową Normę bezbłędnie i wzruszająco odtwarza wybitna sopranistka Katarzyna Oleś-Blacha, a jej przyjaciółkę i konkurentkę, Adalgisę, znakomita Monika Korybalska, mezzosopran. Nie jestem krytykiem muzycznym, więc nie będę się porywać na fachową analizę śpiewu obu pań, a także pozostałych również świetnych śpiewaków, odczułam jednak, że wielką skalę trudności pokonują one z tak wielką maestrią, że przez to poruszają nasze uczucia.

Reżyser spektaklu, Laco Adamik, autorka scenografii, Barbara Kędzierska, a także projektantka kostiumów, Maria Balcerek, po prostu pozwolili nam słuchać. Piszę tak dlatego, że niejednokrotnie bogactwo wizualnej strony przedstawienia „zagłusza” muzykę, przeszkadza w jej odbiorze. Tu nie zachodzi taki przypadek. Mam nieodparte wrażenie, że realizatorzy z wielką pokorą i poszanowaniem chcieli tylko służyć muzyce Belliniego. A to doprawdy rzadkie w dzisiejszym świecie teatralnym, w którym niekoniecznie szanuje się autora.

„Uwspółcześnianie na siłę” dramatów odbieram jako brak szacunku dla publiczności, wobec której stosuje się „łopatologię”, nie wierząc w jej rozum i wrażliwość.

Laco Adamik powiedział: „nie ma potrzeby przekładania tej historii na bliższe nam realia” - no właśnie!

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!
Wróć na dziennikpolski24.pl Dziennik Polski