O duszy po inżyniersku

Otóż gdy powstaje jakaś koncepcja teologiczna, która chce opisać wszystko, a potem nie zgadza się z nią rzeczywistość - nauczono się mówić: to tajemnica. Zamiast stwierdzić: nasza koncepcja teoretyczna nie umie porodzić sobie z wszystkimi problemami. Jednym z takich tajemniczych problemów jest połączenie wolnej woli człowieka z wszechmocą Boga. Tłumaczę: istnieją koncepcje teologiczne, które spójnie to pokazują.

Piszę o tym dlatego, że temat duszy wydaje się być równie tajemniczy. Że w duszę trzeba wierzyć. Że kiedyś się być może przekonamy. Kiedyś, znaczy po śmierci. Dla mnie jest to jednak twierdzenie wysoko niezawalające. Zacząłem więc tropić ślady duszy. Według mnie, to nie są ślady, ale śladziska, duże ślady. W pozytywie i negatywie.

W negatywie. Chodzi o to, że człowiek może mieć wszystko, a nie chce mu się żyć. Ma majątek i przyjemności, nawet rodzinę i przyjaciół. A jednak nie chce mu się żyć. Nie, nie chodzi o depresję, o chorobę umysłu. Chodzi o człowieka, który nagle nie widzi sensu swojego życia. On jest nakarmiony, ale jego dusza - nie. I koniec kropka.

W pozytywie. Są ludzie, którzy nie mają za wiele, mają dużo kłopotów swoich i innych, a jednak mają siłę do życia. Jak choćby Ojciec Pio.

Pierwszy ślad pokazał się jak muszle na piasku. Gdy przyszła era dobrobytu i zostało rozwiązanych wiele problemów, można było się spodziewać, że będzie dobrze. Jednak wraz z dobrobytem, pojawiło się też coraz więcej osób, które mają wszystko, a nie chce im się żyć. Drugi ślad miał inne źródło. Kiedyś ktoś mi powiedział: jak to jest, ze księdzu wciąż się chce. Proszę się nie łudzić. Pomaganie i szukanie prawdy tworzy wielu wrogów.

Więc zadałem sobie pytanie: czemu mi się chce. I nie znalazłem innej odpowiedzi jak ta: to siła duszy.