O świętach i świętych

Barbara Rotter-Stankiewicz: ZA MOICH CZASÓW

Potem zresztą moje niefortunne sformułowanie weszło na stałe do rodzinnych powiedzonek powtarzanych z przymrużeniem oka w różnych okolicznościach.

Ale skojarzenie pozostało – święta i święci brzmią w końcu prawie identycznie. O dążeniu do świętości mówi się ostatnio o wiele więcej niż dawniej, podkreślając, że świętym może być każdy, jeśli się tylko postara. To wiedzą i wyśpiewują nawet dzieci… Problem w tym, że każdy inaczej widzi drogę do tego ideału.

Niedawno jeden z moich znajomych, uważający się za człowieka bardzo religijnego, oświadczył z całą powagą, że znalazł sposób na to, by zostać świętym: najlepiej jak najwięcej… spać. Bo jak człowiek śpi, to nie grzeszy. Nie robi nikomu krzywdy, nie obraża Pana Boga. Po prostu sobie śpi. Im więcej, tym lepiej…To, że śpiąc, nie robi także niczego dobrego, nie ma znaczenia: grunt, żeby nie być "pod kreską”.

Nie jestem teologiem, ale na mój rozum to jednak trochę za mało. I w ogóle chyba nie o to chodzi, żeby ziemskie życie przetrwać, jak w kokonie, czekając tylko – choćby z największą wiarą – na to następne. Tak samo, jak dowodem pobożności niekoniecznie jest akurat to, że ktoś żegna się przed każdym kościołem, przydrożną figurą albo przy stole, bo czasem jest to tylko nawyk. Jeśli za takimi znakami nic nie stoi, to i one same niewiele znaczą.

Pustym gestem może być także nasze tradycyjne łamanie się opłatkiem. Więc na te święta życzę Państwu tylko tego jednego: by tak nie było. By za tym symbolicznym znakiem kryło się przekreślenie wzajemnych żalów i animozji, zrozumienie, prawdziwa życzliwość i dobroć dla bliskich i… dalszych. Nie na tę jedną chwilę, nie na ten jeden, wyjątkowy wieczór, ale na cały rok.