Od czasu do czasu. Święty jako katalizator

Idzie Mikołaj Święty,
Roznosi dzieciom prezenty
Przez śnieg, mróz i zawieje.
Czy się u Ciebie ogrzeje?
Zmęczony i zadyszany
By zdążyć w tysiąc miejsc świata
Gdy trafi do twego pokoju
Zapytaj: kawa? herbata?
A potem go poczęstuj
Kromką dobrego chleba
Daj garść uśmiechów, garść słońca
Niech je zaniesie do nieba.

***

Na takie spotkanie i rewanż ma szansę każdy, bo namnożyło się nam tych Mikołajów, niekoniecznie świętych, oj, namnożyło. Jest ich tyle, że już częściej mówi się o „mikołajkach“ niż o świętym Mikołaju.

Niektórzy pomstują, że grubasy w czerwonych strojach bardziej przypominają wyrośnięte krasnoludki, albo nawet nieco już zapomnianego Dziadka Mroza, niż zacnego biskupa, ale w końcu nie strój jest najważniejszy.

Irytujące jest też pomieszanie w czasie – otóż współczesny Mikołaj odebrał część pracy Aniołkowi, zwykle zostawiającemu podarunki pod choinką. Nie wiem, na ile ten zwyczaj przyjął się w normalnych domach, ale patrząc na telewizyjne reklamy można by sądzić, że dzień świętego Mikołaja obchodzi się w wigilię Bożego Narodzenia.

To wszystko może denerwować – zwłaszcza starsze pokolenie – ale po przemyśleniu sprawy okazuje się nieważnymi szczegółami. Bo przecież liczą się intencje, a w przypadku grudniowej akcji podarunkowej są one niewątpliwie pozytywne. Postać świętego Miko­łąja jest tylko katalizatorem, wyzwalającym w ludziach dobro.

Rodzice chcą zrobić przyjemność swoim dzieciom, nie tylko tym najmłodszym, które jeszcze wierzą w nocne odwiedziny gościa z nieba (albo z La­ponii, zależnie od preferencji), uczniowie – swoim kolegom, dorośli – przyjaciołom i znajomym. Ale święty Mikołaj mobilizuje także do sprawiania radości i pomagania zupełnie obcym ludziom, którzy borykają się z rzeczywistością.

Skłania do tego bardzo wiele osób, bez względu na ich światopogląd. Nawet nie zdając sobie sprawy, stają się jego pomocnikami i współpracownikami, co jest niezbitym dowodem na to , że świętym został zasłużenie. I chyba najbardziej lubianym na całym świecie.