Odchodzę stąd z żalem

– Ostatecznie, po dwóch latach gry w Nowy Sączu, rozstaje się Pan z Sandecją.

– Tak, zgadza się, nie zostaję w klubie.

– Wiem, że spotkał się Pan z prezesem. Co mówił Andrzej Danek?

– Hm, nie chciałbym tego wyciągać na światło dzienne. Jest, jak jest. Teraz Marek Kozioł będzie pierwszym bramkarzem. To na niego w klubie stawiają. Taki był kontekst naszej rozmowy z prezesem. I tyle.

– Ale jeśli Kozioł w nowym sezonie zaimponuje formą, będzie to także Pana zasługa.

– Nie, ja w tym, że on broni, nie chcę mieć żadnych zasług. To będzie jego i jeszcze kogoś innego zasługa.

– Żal jest? Pytam, bo miał Pan już przecież ustalone warunki nowej umowy.

– Jest, bo miało być inaczej. W każdym razie żal jest tym większy, że w sportowej rywalizacji z Koziołem nie przegrałem. Dochodziły do mnie informacje, że jeśli Marek odejdzie z Lubina, to w Nowym Sączu właśnie z nim zostanie podpisana umowa. Kiedy prezes wrócił z wakacji, wszystko się już potwierdziło.

– Mimo ostatnich zgrzytów, drużynę może Pan opuścić z poczuciem dobrze wykonanego obowiązku.

– Zgadza się, przez te dwa lata wystąpiłem praktycznie we wszystkich ligowych spotkaniach. I nie ukrywam – dobrze mi się grało. Co prawda w pierwszym roku, po kiepskiej jesieni, walczyliśmy tylko o utrzymanie, ale wyszliśmy z tego obronną ręką, a ostanie rozgrywki nie były najgorsze. Kiepskich pięć ostatnich spotkań? Graliśmy już na luzie. Trener mógł sprawdzać młodych zawodników, a przecież ma prawo próbować różnych ustawień. Pewnie gdyby nie to, sezon skończylibyśmy wyżej. Chłopaki i szkoleniowiec doceniali mnie. Zresztą, trener bardzo chciał, żebym nadal był w jego drużynie. I myślę, że kibice też tego chcieli.

– Na ulicach miasta było pewnie łatwiej tym bardziej, że jest Pan najmocniej kojarzony z Cracovią, z której fanami kibice Sandecji żyją w przyjaźni.

– Pewnie miało to jakieś znaczenie, ale swoją postawą na – i poza boiskiem – zasłużyłem sobie na to. Tak, chyba byłem lubiany. Kiedy po meczach podawaliśmy sobie z kibicami ręce, słyszałem, że są ze mnie zadowoleni. Fajna sprawa. A Sandecja to może być zespół, który – przy wzmocnieniu doświadczonymi zawodnikami – będzie przede wszystkim wygrywać u siebie.

– „Biało-czarni” ostatnio, z meczu na mecz, z miesiąca na miesiąc, robili postępy?

– Wszystko oceniałbym bardziej w sensie rund. Wie pan, co pół roku coś się zmieniało, wielu zawodników przychodziło, inni zespół opuszczali. Trudno w takiej sytuacji o jakiś wielki rozwój. Z tego co widzę, Sandecja chce grać w pierwszej lidze, ale niekoniecznie już walczyć o najwyższe cele. Myślę, że bardziej chodzi po prostu o przetrwanie.

– Ale pięć lat temu omal nie awansowała do ekstraklasy. Nowy Sącz ciągle jest miastem, które w przyszłości może gościć najlepsze polskie drużyny?

– Myślę, że tak. Nawet coś takiego, że dobrze byłoby mieć w tym mieście ekstraklasę, powiedziałem w zimie. Tyle tylko, że najpierw trzeba zmodernizować stadion. To sprawiłoby, że na obiekt zacznie przychodzić więcej widzów. Wydaje mi się, że klub powinien też zmienić podejście do organizacji. Chodzi o to, żeby nie działał na zasadzie: co dwa tygodnie jest mecz. Codziennie powinno się coś dziać. Sandecja, żeby przyciągać więcej kibiców, marketingowo musi naprawdę dużo, dużo poprawić.

– Nowego pracodawcę już Pan znalazł?

– Nie, do piątku trenowałem w Nowym Sączu, a teraz się rozglądam. Wiem, że będzie ciężko, bo jest już dosyć późno, kluby kadry mają pozamykane, a do tego dochodzi na przykład przepis o młodzieżowcu.

– Wyjazd zagraniczny też wchodzi w grę?

– Też, co prawda zależało mi na tym, żeby być blisko krakowskiego domu, ale z tym będzie ciężko. Zobaczymy, co wymyślę.