Odkrywają tajemnice augustianów

Ciekawe informacje przyniosły prace archeologiczne na ul. Augustiańskiej Fot. Jacek Sypień

Zakończyły się prace archeologiczne na ulicy Augustiańskiej, gdzie odsłonięto południową ścianę kościoła. - Odkryto i przebadano południową ścianę kościoła. Wbrew temu, czego się spodziewaliśmy okazało się, iż kościół nie miał nawy bocznej i był jednonawowy - mówi Agnieszka Kaczmarczyk, kierownik biura Miejskiego Konserwatora Zabytków w Olkuszu.

Koncepcja, iż przyklasztorny kościół miał nawy boczne narodziła się po sondażowych badaniach archeologicznych prowadzonych w latach 1973-75 przez Mariana Myszkę. Wtedy uznano, że mury w pobliżu północnej ściany nawy głównej kościoła były ścianami nawy bocznej. Tymczasem prawdopodobnie były to ściany kaplic, a nie nawy bocznej.

Podczas prowadzonych w tym roku badań archeologicznych odkryto, że ściana kościoła była dobudowana do muru obronnego miasta. Okazało się także, że dobrze zachowane, wymurowane z wapienia piwnice, jakie znajdują się pod kamienicą przy ul. Augustiańskiej, nie są, jak pierwotnie sądzono klasztornymi kryptami, lecz powstały znacznie później, a do ich wybudowania użyto materiału z rozebranego w XIX wieku kościoła i klasztoru. Zaskoczeniem dla badaczy historii miasta był również fakt, że mury kościoła nie są równoległe do ulicy, lecz przebiegają w układzie ukośnym.

Ostatnio do olkuskiego magistratu trafiły wytyczne Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków dotyczące zmian w projekcie. Odkryty fragment muru obronnego miasta zostanie nadbudowany, tak, aby powstała ściana do ekspozycji. Na podobnie nadbudowanych murach kościoła powstaną siedziska. Nie powstaną schody na ul. Augustiańskiej, które były w pierwotnym projekcie.

Przypomnijmy, że olkuski klasztor augustianów został ufundowany w 1387 roku. W 1584 roku uległ częściowemu zniszczeniu w wyniku pożaru, lecz szybko został odbudowany. Jednak od połowy XVIII wieku rozpoczął się upadek klasztoru. Ostatni augustianin wyjechał z Olkusza w 1815 roku. Opuszczony klasztor i kościół popadły w ruinę i wyburzono je około 1820 roku. Z zachowanych źródeł wynika, że gotycki kościół był murowany, miał ceramiczne posadzki i pięć ołtarzy. Pod koniec istnienia klasztoru w dwóch jego skrzydłach mieściły się: sala zebrań zakonników, czyli kapitularz, kuchnia, biblioteka i sześć cel zakonnych.

(SYP)