Odkrywanie Ameryki

Lać by ją tam mieli wszyscy, od Iranu po Algierię, taki już los 69. drużyny w rankingu FIFA, uchodzącej za cofniętego w rozwoju członka futbolowej rodziny. W istocie, łatwo tej narracji ulec, niewiele w ostatnim czasie otrzymaliśmy dowodów, że nasi piłkarze nie potykaliby się o Brazucę, niemniej odważę się postawić kontrtezę.

Powinniśmy pluć sobie w brodę, że nas w Brazylii nie ma. Trwające mistrzostwa bowiem, turniej rzeczywiście fascynujący i zaskakujący, zmieniają w bohaterów maluczkich. Takich z naszej półki. Owszem, poziom – emocji zwłaszcza – jest kosmiczny, ale paradoks tego mundialu polega na tym, że jednym z jego największych autsajderów jest Hiszpania.

Mistrz świata. Inni wielcy, nie licząc paru wyjątków, też miewają kryzysy, zadyszki i humory, zestaw drużyn w 1/8 finału może – choć nie musi – wprawić w osłupienie ekspertów. Ale skoro jest tam już Kostaryka, a do końca w grze pozostają Algieria, Ekwador, Meksyk i USA, to lepsza szansa na odegranie znaczącej – mimo wszystko w ramach zdrowego rozsądku – roli na MŚ może już długo się nie powtórzyć.

Powiecie, świat nam odjechał, a argumenty leżą na brazylijskich stadionach. Banał. Odjechał, ale nie cały. Kostaryka, USA, Meksyk. Co oni mają, czego my nie mamy? Poza łatwiejszą drogą na mistrzostwa? Lepszych zawodników? W życiu. Indywidualności? Żadna nie wytrzymuje porównania z Lewandowskim.

Różnicę widzę jedną, nieuchwytną w statystykach. To pasja. Większość z tych piłkarzy w kadrze gra o wiele lepiej niż w klubach, czyli odwrotnie niż w przypadku Polaków. Może to kwestia selekcjonerów, może mentalności. Jednak i jedno, i drugie można zmieniać. Tak, ciekaw byłbym występu Polaków na brazylijskim mundialu. Tym bardziej że na Euro 2016 będzie znacznie trudniej. Jeśli w ogóle na nim zagramy.