Odpocznij sobie...

Barbara Rotter-Stankiewicz: ZA MOICH CZASÓW

Tak to wygląda u „normalnych” ludzi, którymi też kiedyś byliśmy. Bo seniorom wakacje nie przysługują, nie są im przecież potrzebne – oni mają je cały rok. Nie chodzą do pracy (choć nie wszyscy, ale to osobny rozdział), więc nie są zmęczeni. W lecie nie powinni wcale ruszać się z domu, bo za gorąco, daleka podróż mogłaby ich zmęczyć, a blisko wyjeżdżać się nie opłaca. Najlepiej, żeby siedzieli w domu, a jeśli chcą wyjechać, niech chociaż zabiorą z sobą wnuki. Przynajmniej będzie z tego jakiś pożytek. Tak sądzi większość młodych.

Ze swojego dzieciństwa pamiętam tylko jedne wakacje z babcią i dziadkiem, którzy przez przypadek zostali skazani na zajmowanie się dwojgiem wnuków. Bo do Zawoi wyjechaliśmy razem z rodzicami i dziadkami, którym, zdaniem mamy i ojca, też należały się wakacje. A potem mamę zabrało do szpitala pogotowie, bo dostała ataku astmy, a o inhalatorach nikt wtedy nawet nie marzył, a gdy opuściła gościnne progi kliniki, ojciec wylądował na innym oddziale – z atakiem kamicy nerkowej. Dziadkowie nie bardzo wiedzieli, co się dzieje, bo rodzice nie chcieli ich martwić hiobowymi wieściami. Pamiętam, że najbardziej doskwierał dziadkowi brak „bruków”, których jakiejkolwiek formy w Zawoi lat sześćdziesiątych próżno by szukać.

Teraz odpowiednie miejsce na wakacje dla osoby w każdym wieku i kondycji znaleźć można bez problemów i niekoniecznie wiąże się to z jakimiś astronomicznymi wydatkami. Są przecież nawet specjalne wczasy i wycieczki dla seniorów, uwzględniające ich potrzeby. I mimo że wakacje dla emerytów trwają teoretycznie cały rok, warto odpocząć choćby od stałego miejsca zamieszkania, zobaczyć coś nowego, poznać nowych ludzi. Bez względu na pesel.