Odszedł Piotr Kuczyński

FOT. DANIEL WEIMER

Urodził się 29 kwietnia 1928 r. w Nowym Sączu. Na stadionie miejskim piłkę zaczął kopać już podczas okupacji, uczestnicząc w toczonych w konspiracji meczach z ekipą Limanowej. W 1945 r. zgłosił się na treningi do nowosądeckiego Świtu (obecnego Dunajca). Ustawiono go na skrzydle, gdzie mógł w pełni zaprezentować swe walory. Należały do nich przede wszystkim szybkość, przebojowość, świetne wyszkolenie techniczne.

W 1948 r. skusili go działacze walczącej o utrzymanie się w I lidze Tarnovii. Pograł w niej przez pół sezonu. Po spadku tarnowian do klasy niższej przeniósł się do Cracovii, ubiegającej się o mistrzostwo kraju. W meczu z Ruchem Chorzów dwukrotnie pokonywał bramkarza rywali. Już wówczas powołany został do reprezentacji Polski. W meczach z Czechosłowacją i Rumunią siedział na ławce rezerwowych. Do debiutu w narodowych barwach nie doszło z uwagi na konflikt na linii Kuczyński - trener Ryszard Koncewicz.

W tymże 1951 r. powołany został do służby wojskowej i skierowany do CWKS Legia Warszawa. Wystąpił w ekstraklasie, u boku m.in. Kazimierza Górskiego. Przydarzyła mu się wkrótce kontuzja kolana. Przeszedł do pierwszoligowego Wawelu Kraków, a po wyjściu do cywila powrócił do Nowego Sącza. W 1954 r. Sandecja, której groziła degradacja z ligi wojewódzkiej, zwróciła się do Kuczyńskiego, by ten wrócił na boisko i pomógł jej w walce o utrzymanie. W 1955 r. napastnik po raz kolejny wyjechał do Krakowa. Występował tam w A-klasowym Borku, potem zaś w Wandzie Nowa Huta, w której w roku 1956 zakończył karierę. Ostatnie lata spędził w Nowym Sączu, poświęcając się hodowli gołębi. Jego pogrzeb odbył się wczoraj.

Daniel Weimer