Odszedł Sylwester Dziki, bibliograf i prasoznawca

Następnie, jako student polonistyki, zostaje etatowym pracownikiem redakcji, najpierw robi korektę, potem zapełnia głównie własną rubrykę „Notatnik bibliofila”. Dostrzega go redaktor naczelny Ignacy Krasicki, który w tym czasie organizuje Krakowski Ośrodek Badań Prasoznawczych. Od jesieni 1956 roku Sylwester Dziki zaczyna pracę w tej instytucji, która trwać będzie aż do Jego przejścia na emeryturę w 1998 r.

Na emeryturze - ciągle aktywny - współpracuje z OBP, ale pisze także do „Dziennika Polskiego”, przypominając mało znane lub nieznane epizody z życia krakowskiej i galicyjskiej prasy. Odnotowuje także ciekawe historie, opisywane przez krakowskich dziennikarzy. Przy okazji współpracuje również z „Małopolską”, „Alma Mater” i miesięcznikiem „Kraków”.

Jako prasoznawca jest niebywale aktywnym autorem - najpierw „Prasy Współczesnej i Dawnej”, następnie „Zeszytów Prasoznawczych”, kwartalnika Ośrodka Badań Prasoznawczych. Szczycił się tym, że do końca lat 90. ubiegłego wieku nie było jego tekstu tylko w jednym numerze „ZP”. Jako wieloletni pracownik, a potem szef Pracowni Dokumentacji i Informacji Naukowej OBP, jest przede wszystkim redaktorem i głównym autorem 23 tomów „Polskiej Bibliografii Adnotowanej Wiedzy o Środkach Masowego Komunikowania” za lata 1969-1989. Jest też współautorem światowego „Who is Who in Mass Communication”, a w latach 90. z jego inicjatywy ukazywał się - wydawany przez OBP - „Katalog Prasy Polskiej” (od 1995 r. - „Katalog Mediów Polskich”). Warto zaznaczyć, że czasach przed internetem było to jedyne w pełni kompetentne źródło o zmieniającym się dynamicznie rynku polskich mediów. Dr Sylwester Dziki - jako efekt wieloletnich analiz i przemyśleń - zaproponował typologię prasy: ogólną i szczegółową.

Będąc bibliografem-dokumentalistą, co jakiś czas zapuszczał się na pole historyczne. Współtworzył „Słownik Biograficzny Dziennikarzy”, odkrywał pierwsze analizy prasoznawcze w Polsce, opracował redakcyjnie „Szkice z dziejów prasy światowej” Władysława Wolerta, na podstawie rękopisu zachowanego w Bibliotece Jagiellońskiej (Universitas, 2005).

O Jego dorobku można by pisać długo. W naszej pamięci - kolegów i przyjaciół -pozostanie człowiekiem wielkiej wiedzy (choć pracował bez komputera, pozostając fanatykiem zapisywanych ręcznie fiszek), bardzo uczynnym i życzliwym, nieustannie zaskakującym pomysłami człowiekiem „wielkiej fantazji”. O Jego dokonaniach i przygodach dawni koledzy opowiadają do dzisiaj i będą to z pewnością robić nadal.