Oglądanie we własnym interesie

Piszę: najważniejszego, bo przecież – w każdym razie dla mnie – filmy (obok informacji) są podstawową racją istnienia telewizji.

Apetyt miałem spory. Tak się złożyło, że Stopklatkę włączyłem dopiero w parę dni po debiucie i od razu trafiłem na „Tess” Polańskiego oraz „Pret-a-porter” Altmana. Filmy, które przed laty widziałem, ale raz jeszcze obejrzałem z przyjemnością. Zrodziła się więc nadzieja na regularny kontakt z tytułami, których na próżno szukać w programach stacji dominujących, obracających się w obrębie jakichś stu wciąż powtarzanych pozycji.

Okazało się jednak, że tego rodzaju atrakcje nie będą w tym kanale dominować. Owszem, pojawiają się (pewnej bezsennej nocy obejrzałem „Niewinnych czarodziejów” Wajdy), ale dla równowagi w programie znalazłem takie sensacyjne gnioty, jak „Bestia” ze Stevenem Seagalem czy „Reich” Pasikowskiego, co mój zapał ostudziło. Podobnie, jak spora liczba tytułów, które nic mi nie mówią i które ominąłem szerokim łukiem.

Zastanawiam się teraz, w którą stronę skieruje się Stopklatka – czy będzie starała się odebrać widzów dominującym kanałom, czy raczej poszuka takich jak ja, spragnionych dobrego, niewyeksploatowanego telewizyjnie kina.

Na razie idzie jej nieźle. Wedle portalu wirtualne media.pl w poprzednim tygodniu osiągnęła 0,83 proc. udziału w rynku, co dało 18. miejsce, np. przed bardziej znaną TVP Polonia. Przez pierwszy miesiąc nadawania Stopklatkę oglądało średnio 36 tys. osób. Niestety, rekordów w ramach stacji nie pobił żaden z ekscytujących mnie tytułów. Pierwsze miejsce (227 tys. widzów) zajęli znani wszystkim na pamięć „Krzyżacy”), drugie (221 tys.) głupawe „Taxi 2”.

Drodzy kinomani! Jeśli chcemy sprofilować tę stację pod nasz gust, od początku róbmy frekwencję dobrym tytułom!