One tańczą dla wszystkich

A portal wirtualnemedia.pl, powołując się na dane Nielsen Audience Measurement doniósł, że liderem oglądalności wśród telewizyjnych stacji muzycznych został kanał Polo TV, osiągając 0,65 proc. udziału w rynku, pokonując m.in. stację Eska TV.

Pierwsza wielka fala muzyki discopolowej przypada na połowę lat 90. Potem przyszło załamanie, ale od kilku lat widać wyraźny jej renesans, udowodniony triumfalnym powrotem przejściowo zapomnianych gwiazd (jak Shazza), (wykreowaniem nowych – Basta, Etna), reaktywowaniem monograficznych discopolowych programów w kilku stacjach, oraz powstawaniem poświęconych tej muzyce telewizji monograficznych (od 1 maja nadaje kanał Disco Polo Music).

Oczywiście rosnąca popularność wynika ze specyficznych cech tej muzyki (krytykowanych przez znawców), ze szczególnym uwzględnieniem tzw. łatwości wpadania w ucho, prostoty, optymizmu oraz walorów zabawowo- -tanecznych. Ale, moim zdaniem, to także zjawisko socjologiczne, pokrewne tzw. programom paradokumentalnym z udziałem naturszczyków.

To niewątpliwie muzyka swojska, bliska ludziom, ale nie tylko z racji przywołanych powyżej cech. Także ze względu na wykonujących ją artystów – zwykłych chłopaków i dziewczyny z sąsiedztwa. Z reguły niepobierających muzycznych nauk, nieobnoszących się po czerwonych dywanach, a jednocześnie pokazujących swojej publiczności, że sukces – artystyczny(?), towarzyski, także finansowy, leży w zasięgu ręki każdego.

Czy to chłopaka z odstającymi uszami, ledwie potrafiącego złożyć trzy gitarowe chwyty, czy dziewczyny, której wystarczy uroda (poczucie rytmu i zdolności ruchowe nie są niezbędne), by załapać się na plan teledysku kręconego w jakimś śródziemnomorskim raju.

Jak brzmiało to hasło? Żeby tańczyło się lepiej. Wszystkim.