Optymalizacja czasu

Otóż, nie rozmawiam z ludźmi, którzy mówią, ale nie słuchają. Zwykle mówią i narzucają się ze swoim mówieniem, a nic z tego nie wynika. Nie uczestniczę w spotkaniach, w czasie których ludzie mówią o niczym. A jeśli w czasie spotkania włączony jest telewizor, wychodzę od razu.

Praktycznie nie robię prezentów. Odgadywanie, co może być miłą niespodzianką dla ważnej dla mnie osoby, jest stresujące i obciążające. A potem szukanie tej rzeczy - tym bardziej. Zamiast tego, jak akurat coś mi się skojarzy, nawet bez okazji, lubię coś podarować.

Nie robię też od dawna tego, czego ludzie ode mnie oczekują. Już wiem, że zwykle to nie są mądre pomysły. Każdy by chciał, aby było tak, jak on chce. Zamiast więc spełniać niezliczone prośby, naciski, a nawet groźby - staram się pomagać mądrze. Tak, aby temu człowiekowi było rzeczywiście lepiej.

I z biegiem czasu odkryłem, że ludziom jest lepiej wtedy, gdy są lepsi. Gdy się rozwijają. Danie inspiracji do rozwoju uważam też za najcenniejszy prezent, jaki mogę sprawić. Rzeczy przemijają, a to, że my stajemy się fajniejsi - zostaje. Czego jeszcze nie robię? Ograniczam rytuały.

Codzienne wspólne posiłki, niezliczoną ilość imienin, urodzin itd. W moim przypadku, choćby z powodu tego, że mam mnóstwo przyjaciół i znajomych, jak również tych, którzy by chcieli ode mnie pomocy - ograniczenie liczby spotkań, rozmów, zaangażowania w niepotrzebną pomoc i okolicznościowych spotkań - to konieczność.

Z powodu natłoku tych wszystkich rzeczy już wielokrotnie mdlałem z przemęczenia. A z perspektywy czasu widzę, że gdy tego wszystkiego nie robię, to nic złego się nie dzieje. Mam więcej czasu. Mam jakikolwiek czas, którym mogę dysponować. Kiedyś napisałem na swoich drzwiach: nie mogę więcej, ale mogę lepiej.