OŚWIĘCIM. Unii ciężko gra się w roli faworyta hokejowej ekstraklasy, ale punktuje...

Przed wyprawą do Sosnowca oświęcimianie przegrali we własnej hali po dogrywce z bytomską Polonią 3:4, która w następnej serii z kolei poległa u siebie z Opolem (2:5), co tylko dowodzi, że szczęśliwie wygrała z Unią.

Z kolei sosnowiczanie w pierwszych meczach nie zdobyli gola, a Unii zaaplikowali aż dwa. - Trzeba przyznać, że w dwóch ostatnich meczach trafialiśmy na niezwykle zdeterminowanych przeciwników, którzy chcieli przerwać serię porażek. Polonii to się udało, a Zagłębiu już nie _– zwraca uwagę Sebastian Kowalówka, skrzydłowy pierwszego ataku Unii. - Poza tym, było to dla nas już drugie w tym sezonie spotkanie, w którym po przeciwnej stronie barykady stanęli ludzie z oświęcimską przeszłością – mówiąc te słowa oświęcimski napastnik miał na myśli nie tylko starszego brata Adriana, ale także Marcina Jarosa, czy duet szkoleniowców Zagłębia.
Być może nie wszyscy o tym pamiętają, ale prowadzący obecnie Zagłębie Mieczysław Nahuńko, był asystentem Stanisława Małkowa, kiedy Unia sięgała po pierwsze w historii klubu mistrzostwo Polski. To był jednak 1992 rok. Z kolei jego asystent, Jerzy Pawłowski, był związany z Unią jeszcze wcześniej. - _To dlatego nie powinniśmy się zagłębiać w styl, w jakim pokonaliśmy przeciwnika – uważa Sebastian Kowalówka. - Kto za kilkanaście dni będzie pamiętał, w jakich okolicznościach pokonaliśmy Zagłębie. To tak samo, jak było w przypadku Unii z Polonią. Kogo interesuje, że sami strzeliliśmy sobie wszystkie bramki. Wygrali rywale i to się liczy. Myślę, że dwa nasze ostatnie mecze dobitnie pokazały starą sportową maksymę, że lepiej jest brzydko wygrać, niż ładnie przegrać. Tego się trzymajmy. Zawsze chcemy wygrywać, czasem może za bardzo, co – jak pokazuje liga - może się także obrócić przeciwko nam.

Oświęcimianie u progu rozgrywek znaleźli się na szczycie tabeli. Każdy rywal dodatkowo się na Unię mobilizuje. Być może nie wszystkim to odpowiada, że ligę za nos wodzi szósty zespół minionych rozgrywek. - Można zaryzykować stwierdzenie, że uczymy się roli faworyta – podkreśla z uśmiechem napastnik Unii. - Nie powiem nic odkrywczego, że zawsze lepiej się gra z pozycji skazanego na porażkę, niż mającego narzucić swój styl gry. Przecież także w futbolu gra z kontry bardziej wszystkim odpowiada niż prowadzenie ataku pozycyjnego. Przed sezonem sami chcieliśmy pomieszać w szykach faworytom. Skoro tak się stało, musimy się w tej sytuacji odnaleźć.

Dla Sebastiana Kowalówki był to pierwsze starcie rodzinne ze starszym bratem Adrianem, z którym w kilku ostatnich latach występował po jednej stronie barykady, w Cracovii. Wydawało się, że tak będzie dalej. Starszy z braci Kowalówków pokazał się latem na kilku treningach w Unii. Ostatecznie wybrał jednak Zagłębie. - Życie pisze różne scenariusze i myślę, że żaden z nas nie rozpatrywał tego meczu w kategorii osobistej rozgrywki, ale chciał zagrać dla swojego zespołu jak najlepiej – uważa Sebastian. - W Cracovii często obsługiwał mnie podaniami otwierającymi drogę do bramki. Tym razem nie mogło być o tym mowy, chyba, żeby się pomylił. Przy najbliższej okazji „zmyję” mu głowę, że o mnie zapomniał – dodaje z uśmiechem młodszy z Kowalówków.