Owczarek pirenejski

Przez setki lat zwinne, niewielkie psy uwijały się jak w ukropie, zaganiając stada owiec i pilnując dobytku pasterzy, wykazując przy tym wielką czujność, odwagę i spryt. Te cechy przydały się w czasie dwóch wojen światowych, kiedy owczarki pirenejskie wykorzystywano do przenoszenia meldunków i poszukiwania rannych żołnierzy. Obecnie wciąż można je spotkać we francuskich Pirenejach, gdzie pełnią rolę stróżów, jednak znacznie częściej wykorzystywane są jako psy towarzyszące o wybitnym zacięciu sportowym.

Odporne na niesprzyjające warunki atmosferyczne, na zmęczenie i głód (chociaż są łakomczuchami; żadne jedzenie nie jest przed nimi dostatecznie dobrze zabezpieczone), zawzięte w rywalizacji, owczarki pirenejskie zajmują zawsze czołowe miejsca w konkursach dla ras pasterskich. To psy, które nie znoszą nudy i bezczynności - pozbawione zajęcia wyżywają się na przedmiotach, wyją w samotności, stają się nadpobudliwe.

Owczarek pirenejski jest najmniejszym (wzrost 40-48 cm w kłębie; waga 8-12 kg) wśród francuskich owczarków. Rasa występuje w dwóch odmianach zarejestrowanych pod odrębnym numerem w FCI: długowłosej i o krótkowłosym pysku. Owczarki o krótkowłosym pysku są zwykle większe od długowłosych krewniaków, mają też nieco bardziej zrównoważony charakter, ale są znacznie rzadsze.

Owczarek pirenejski uchodzi za nieprzekupnego stróża, który szybko atakuje i lubi szczekać. Jest nieufny w stosunku do obcych i bardzo przywiązany do swoich właścicieli. Należy jednak podkreślić, że jest to pies jednego pana, którego sam wybiera i któremu okazuje niezwykłą wierność i ślepe posłuszeństwo.

Pojętny i inteligentny, o doskonałej pamięci, chętnie się uczy i jego wychowanie jest stosunkowo łatwe. Jak w każdym przypadku, najlepsze efekty przynosi szkolenie oparte na pozytywnym wzmocnieniu. Nastawiony na kontakt z człowiekiem, chętny do wykonywania poleceń, aportowania i zabawy, owczarek pirenejski nie znosi przymusu, fatalnie reaguje na brutalne traktowanie. Rasa obdarzona jest dobrym zdrowiem (zdarza się epilepsja, rzadko choroby serca i oczu) i łatwa w pielęgnacji. W Polsce bardzo rzadko spotykana.