Panika, czyli terroryści się cieszą

Najlepiej z tym zadaniem dają sobie radę małe, dobrze wyszkolone grupy, których celem jest atakowanie osób będących symbolami kwestionowanego przez terrorystów systemu bądź zespołu wartości, np. słynnych polityków czy sędziów.

Skuteczne uderzenie w takich ludzi natychmiast burzy spokój społeczny i odziera całe narody z tak ważnego poczucia bezpieczeństwa.

Z drugiej jednak strony, nierozłączną bronią zamachowców są ataki na zupełnie przypadkowe osoby, niemające nic wspólnego z podejmowaniem decyzji politycznych, ale pochodzące z kręgu kulturowego, etnicznego bądź społecznego, uznawanego przez terrorystów za wrogi.

W tej strategii najlepiej sprawdzają się turyści: łatwo rozpoznawalni i bezbronni. Ich niesprawiedliwe, przypadkowe cierpienie daje nam wszystkim sygnał: każdy może być ofiarą, w każdej chwili, w każdym miejscu.

Najgorsze we współczesnym terroryzmie jest to, że przyzwyczajone do bogactwa i spokoju społeczeństwa zachodnie reagują wręcz histerycznie na każdy akt terroryzmu.

Wpadają w panikę, żądają od swoich władz rzeczy niemożliwych („zapewnijcie nas, że jesteśmy bezpieczni”; „zakażcie wakacji w Tunezji”), bywa też, że pod wpływem strachu podejmują decyzje wyborcze.

Tym samym robią to, na czym najbardziej zależy terrorystom. Słyszymy dziś przecież zewsząd proroctwa o końcu turystyki w najbardziej przyjaznym Europejczykom kraju arabskim, a nawet o możliwym przejęciu władzy w Tunezji przez islamistów.

Ludzie, którzy promują te kasandryczne wizje, są atrakcyjni medialnie, ale nic dobrego nie robią, tylko wpędzają nas w paranoję.

Zwłaszcza gdy panikę sieją rozhisteryzowani dziennikarze, a przede wszystkim marszałek Sejmu, paraliżujący opinię publiczną zawyżoną liczbą ofiar. Aż strach pomyśleć, jak ta władza zareaguje, gdy przyjdzie jej zdawać prawdziwy egzamin.