Papież z ochroną z nieba

- Jutro miną 33 lata od zamachu na papieża Polaka na placu św. Piotra w Rzymie. W Muzeum - Domu Rodzinnym Jana Pawła II w Wadowicach mamy pistolet, z którego strzelał Ali Agca. Budzi największe zainteresowanie zwiedzających. Ten niezwykły eksponat możemy oglądać m.in. dzięki Pana staraniom...

- Można powiedzieć, że trochę przyczyniłem się do tego. O wypożyczenie pistoletu z rzymskiego Muzeum Kryminologii zabiegali kardynał Stanisław Dziwisz i dyrektor wadowickiego muzeum ks. Dariusz Raś. Wszystkie formalności trwały rok - nie tylko wy narzekacie na biurokrację, Włosi również. Wystarczy powiedzieć, że aby wypożyczyć pistolet, trzeba było aż 126 różnych dokumentów. W ciągu zaledwie trzech miesięcy musieliśmy rozmawiać na ten temat aż z czterema ministrami sprawiedliwości.

- W jednej ze swoich książek opisuje Pan scenę, gdy mały Karol Wojtyła cudem uchodzi z życiem, kiedy ktoś strzela do niego z pistoletu. To nieznany szczegół z życia św. Jana Pawła II. Skąd Pan go zna?

- Opowiedział mi o tym redaktor Jerzy Turowicz. Podobno było tak, że przyszły papież bawił się z kolegą. Tata chłopaka, właściciel baru, trzymał w domu, w kasetce, broń swojego stróża, bo ten często się upijał. Kolega Karola Wojtyły chciał pochwalić się pistoletem. Udając policjanta, wycelował go w przyszłego papieża i nacisnął spust. Kula na szczęście tylko drasnęła skroń Karola.

Po raz drugi, jak wiadomo, celował do niego Ali Agca. Papież miał jednak specjalną, niebiańską ochronę. Przydała się mu także podczas pielgrzymki do Fatimy w 1982 r., kiedy z nożem rzucił się na niego hiszpański ksiądz, chory umysłowo.

- Z tego, co wiem, Jan Paweł II uważał Pana za swojego przyjaciela. Kiedy spotkaliście się po raz pierwszy?

- Dobrze pamiętam ten dzień. 15 marca 1987 r. papież Polak udzielił mi 20-minutowego wywiadu. Pierwszego wywiadu w trakcie swego pontyfikatu. Rozmowa dotyczyła roli wspólnoty parafialnej w życiu Kościoła. Kiedy wiadomość o naszej rozmowie rozeszła się wśród dziennikarzy, do Watykanu nadeszło ponad 2 tysiące próśb o wywiad, z różnych stron świata. Oczywiście odpowiedzi były odmowne. Papieże z reguły nie rozmawiają z dziennikarzami.

- Dlaczego ten zaszczyt spotkał właśnie Pana?

- Zaczynałem pracę dla nowo otwartej telewizji Mediaset. O rozmowę z Janem Pawłem II ubiegałem się przez dłuższy czas. Próbowałem różnych sposobów. Przede wszystkim jednak do prośby o wywiad dołączyłem obszerne CV. Gdy dowiedział się, że bardzo interesuję się Polską i w ogóle sytuacją w krajach komunistycznych, i że jako młody dziennikarz miałem okazję rozmawiać z kard. Stefanem Wyszyńskim po jego uwolnieniu z internowania w październiku 1956 r., zdecydował, że porozmawia ze mną.

Akurat wizytował jedną z małych, rzymskich parafii. Było już późno, prawie wieczór, gdy otrzymałem informację, że papież udzieli mi wywiadu w kuchni parafii. Pobiegłem tam. Z telewizji przysłano z kamerą nowicjusza, młodego człowieka. Chciał wiedzieć, z kim mam zamiar przeprowadzić wywiad. Nie uwierzył, gdy mu powiedziałem, że z papieżem. W pewnym momencie otworzyły się drzwi do kuchni, w której czekaliśmy, i wszedł Ojciec Święty. W tym momencie operator zemdlał z wrażenia. Trochę trwało, zanim wrócił do siebie.

- Jest Pan już kolejny raz w naszym kraju. Co Pana do nas sprowadza?

- Mam duży sentyment do Krakowa, Wadowic, w ogóle do Polaków. Wadowice odwiedziłem w ubiegłym roku z okazji premiery filmu "Jan Paweł II. Szukałem Was". Dla mnie to szczególne miasto. Wspominając Ojca Świętego, zawsze myślę o Wadowicach i Krakowie. Chodzę śladami tego świętego papieża, którego świętość wynikała z tego, iż był prawdziwie dobrym człowiekiem.

- Dziękuję za rozmowę.

Franco Bucarelli
Jest dziennikarzem od 1950 roku. Zaczynał jako 17-latek w gazecie "Corriere dello Sport". Współpracował z największymi gazetami i stacjami telewizyjnymi we Włoszech. Ma na swoim koncie wywiady z wieloma osobistościami ze świata polityki i z aż pięcioma papieżami: Janem XXIII, Pawłem VI, Janem Pawłem I, Janem Pawłem II i Benedyktem XVI.