Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Parafia, która jest bliżej Boga

Grażyna Starzak
Ksiądz Adam Szczygieł potrafi przyciągnąć do kościoła i dzieci, i dorosłych
Ksiądz Adam Szczygieł potrafi przyciągnąć do kościoła i dzieci, i dorosłych Piotr Idem
Nie proście wiernych o pieniądze. Jeśli ludzie widzą interes ekonomiczny, oddalają się od Kościoła - powtarza papież Franciszek. W Skawinkach koło Lanckorony proboszcz nie ma zwyczaju wyciągać ręki po ofiarę. Zaprotestował, gdy członkowie rady parafialnej proponowali obowiązkową składkę na remont kościoła. - Tym nas ujął - mówią wierni

Kościół w Skawinkach to prawdziwa perełka drewnianej architektury. Barokowy, pokryty drewnianym gontem. Dość nietypowy jak na Małopolskę. Rozplanowano go bowiem w układzie krzyża greckiego, równoramiennego, ze ściętymi kątami. Pochodzi z 1733 r. Do Skawinek przewieziono go w 1959 r. Z pobliskich Przytkowic. Wozami ciągniętymi przez konie. Nawet dziś byłoby to przedsięwzięcie nie lada. A w komunistycznych czasach tym bardziej. Skawinki to wieś położona na pagórkach.

Kościół trzeba było wywieźć na jedno ze wzgórz. Ale mieszkańcy poradzili sobie z tym problemem. „Bo tu od pokoleń mieszka naród ambitny, pracowity i pobożny” - tak mówią o sobie. Zabytkowy kościół wymaga systematycznych i kosztownych remontów. Kilka lat temu był w opłakanym stanie. Na renowacje trzeba jednak mieć pieniądze. I właśnie wtedy członkowie rady parafialnej postanowili, że wszyscy mieszkańcy będą co miesiąc wpłacać pewną, ustaloną kwotę na ten cel.

- Protestów nie było, bo każdy widział, co się z kościołem dzieje. Nie udało się nam jednak wprowadzić pomysłu w życie, bo sprzeciwił się ksiądz proboszcz. Powiedział, że nie będzie nikomu, niczego narzucał. Tym chyba ujął mieszkańców wsi i nie tylko ich, bo przyjeżdżali do nas z pieniędzmi na remont nawet ludzie spoza parafii. W ciągu roku zebraliśmy prawie 200 tysięcy złotych - opowiada Stanisław Jurek, członek rady parafialnej.

Kościółek w Skawinkach jest już po remoncie. Każdy, kto tu przyjedzie, wzdycha z zachwytu. Świątynia robi niezwykłe wrażenie. Zwłaszcza gdy zapadnie ciemność. Światło, przechodzące z wnętrza przez drewniane listwy sprawia, że kościół wygląda z daleka jak wielka, cudownie zaprojektowana latarnia. Na poranne roraty przed Bożym Narodzeniem przyjeżdżali tu wierni nawet z Krakowa.

Roraty, czyli msza ku czci Najświętszej Marii Panny, już nie gromadzą takich rzesz wiernych jak dawniej. W miastach wcale nierzadko księża przenoszą te msze na wieczór. W kościele w Skawinkach na roratach brakuje miejsca. Msza rozpoczyna się przy wyłączonych światłach. Mrok świątyni rozpraszają jedynie świece i lampiony przyniesione przez dzieci. Dzieci uwielbiają nabożeństwa. W Skawinkach ksiądz proboszcz ma dla nich cukierki, a na koniec mszy odbywa się losowanie karteczek z dobrymi uczynkami. Ma ono rozstrzygnąć, kto zabierze do domu figurki Matki Boskiej, by przez najbliższą dobę, wraz z całą rodziną się przy nich modlić. Po minach dzieci widać, że bardzo przeżywają ten moment. Siedzący obok mnie Stanisław Jurek mówi, że dla niego to najlepsza pora dnia. - Mam czas, żeby się wyciszyć i pewne rzeczy przemyśleć. Zaczynam pracę pogodzony z sobą i Panem Bogiem. Miło też tak z rana pocałować w kościele żonę, dzieci i uścisnąć rękę sąsiadom.

Stanisław Jurek ma własną firmę. Dużo pracuje. Często poza domem: - Święta są dla mnie za krótkie. Tak szybko przemijają. Msze roratnie, które przygotowują nas do świąt, jakby ten błogosławiony czas trochę wydłużają.

Bogdan Chorąży, jeden z niewielu prawdziwych rolników w tej okolicy, nie wyobraża sobie świąt Bożego Narodzenia „bez tego duchowego przygotowania”. - Na roraty chodzili nasi dziadowie i ojcowie. Oni dawali przykład nam, dzieciom. Teraz my musimy tę tradycję przekazywać następnym pokoleniom. Przytakuje mu Jan Chorąży. Nie są krewniakami. To popularne w Skawinkach nazwisko. Jan ma pięć córek. Mówi, że wszystkie, również te najstarsze, studentki, chodzą na roraty. Irena Niechaj, teściowa Jana Chorążego, pamięta czasy, gdy mieszkańcy Skawinek na roraty chodzili sześć kilometrów w jedną stronę. Do Lanckorony: - Nikt nie narzekał. To przecież tradycja.

Proboszcz, ks. Adam Szczygieł, byłby skłonny przenieść roraty na wieczór: - Gdyby wierni domagali się tego, dostosowałbym się do ich życzeń. Ale nawet dzieci nie chcą.

Już na pierwszy rzut oka widać, że Skawinki to zasobna wieś. Dzieci zadbane, ubrane „po miastowemu”. W modne kurtki. Buty dobrej marki. Z czego żyją ich rodzice? Jan Chorąży ma rodzinną firmę budowlaną. Stanisław Jurek specjalizuje się w stolarce. Współpracuje z rzemieślnikami z pobliskiej Kalwarii. Bogdan Chorąży trudni się rolnictwem. Uprawia ziemniaki, zboże. Zaznacza jednak, że Skawinki zatraciły typowo rolniczy charakter - dodaje. - Kiedyś tu było dużo sadów z jabłonkami, wytwórnia win i skup płodów rolnych - mówi Stanisław Jurek. -Większość naszych rodziców była uzależniona od państwa, od kontraktacji. Potem, plan Balcerowicza, nasza wieś nagle zamarła. I my młodzi musieliśmy szybko się zreformować. Przez parę dobrych lat byliśmy w konflikcie z rodzicami, którzy nie mogli zrozumieć, jak możemy zostawić nasze ojcowizny i robić co innego. Potem przekonali się, że to było jedyne wyjście - wspomina Stanisław Jurek.

- Rzucono nas na głęboką wodę. Kto miał mocne podstawy - wyniesioną z domu wiarę, zgodną rodzinę, przedsiębiorczych ojców - mógł coś uzyskać. „Buduj na skale” - słyszałem w domu od małego - kontynuuje ten wątek Jan Chorąży. I przypomina, że to słowa Jana Pawła II. - Papież apelował do nas, żebyśmy budowali na skale, na opoce, a nie na lotnym piasku. Co jest tą skałą? Jest nią wola Ojca, która wyraża się w przykazaniach Dekalogu. Wyraża się w całej Ewangelii - dodaje.

- Nie wszystkim się udało. Jest u nas także dużo biednych ludzi. Razem z naszym proboszczem i dzięki Caritasowi, staramy się im pomóc - stwierdza Bogdan Chorąży.

O swoim proboszczu mieszkańcy Skawinek mówią, że „to ich autorytet”, osoba, która potrafi scalić wiejską wspólnotę. Dogaduje się i z dziećmi, i ze starszymi. Cenią go też za to, że „nie angażuje się politycznie”. Słucha, gdy mu mądrze radzą. Bo rada parafialna w Skawinkach nie jest instytucją „malowaną”. Jak często bywa. Jej członkowie - ludzie pomiędzy 40 a 50 lat - spotykają się regularnie. - Bardzo liczę się z ich zdaniem. Bez nich nie byłoby co marzyć o remoncie kościoła - przyznaje proboszcz ze Skawinek.

Ks. Adam Szczygieł przybył tu ze Szpitala im. Ludwika Rydygiera w Krakowie. Tam był przez pięć lat kapelanem. - Jestem szczęśliwy, że dane mi jest żyć i pracować z tak oddanymi sprawie Kościoła ludźmi. Codziennie czuję ich sympatię.

To jest bezcenne, bo parafia to konkretny lud Boży. Są takie, które mają kilka budynków kościelnych, okazałą plebanię, ale pracujący tam księża żalą się, że trudno im stworzyć prawdziwą wspólnotę. -Nasz kościółek jest skromny. Nie mamy reprezentacyjnych sal parafialnych, ale serce rośnie, gdy na spotkanie opłatkowe, które organizujemy w naszej szkole, przychodzi ponad dwieście osób - dodaje proboszcz.

Ks. Adam Szczygieł jest zwycięzcą tegorocznej edycji plebiscytu „Dziennika Polskiego” na „Proboszcza Roku Małopolski”. W tej kategorii niemal do ostatniej minuty toczyła się ostra walka na głosy czytelników. Przez wiele dni prowadził - z dużą przewagą nad rywalami - dwukrotny laureat naszego konkursu - ks. Tadeusz Piwowarski z Jurkowa. Drugie miejsce zajmował ks. Adam Szczygieł. Tak było jeszcze rano, w ostatnim dniu głosowania. Przełom nastąpił dosłownie trzy godziny przez końcem plebiscytu. - O godz. 13 byliśmy już o 700 głosów „do przodu” - relacjonuje przebieg tej niezwykłej akcji Ryszard Gonet, sołtys Skawinek. - To był impuls do większej mobilizacji. Kto mógł, brał za telefon komórkowy. Gdy po 16 zerknęliśmy na wyniki, radość była powszechna, bo nasz proboszcz zasłużył sobie na to zwycięstwo.

Ks. Adam Szczygieł - „Proboszcz 2015 Roku Małopolski” dostał prawie 3,5 tysiąca głosów. Niemal trzy razy więcej niż ma parafian.

***
Jak wynika z badań CBOS - dla 66 proc. Polaków podstawowym miejscem praktyk religijnych jest wspólnota parafialna, działająca w ich społeczności lokalnej. Jednak od 2005 r. systematycznie maleje odsetek Polaków praktykujących w swojej parafii. Przybywa natomiast osób uczestniczących w praktykach religijnych w innym miejscu. 8 proc. badanych przez CBOS praktykuje w innej parafii, wybranej przez siebie lub rodzinę, a 7 proc. stanowią praktykujący w różnych kościołach. Z kolei 18 proc. przyznaje, że „na ogół nie bierze udziału w praktykach religijnych” lub „jedynie sporadycznie” pojawia się w kościele - zazwyczaj z okazji ślubu, chrztu czy pogrzebu. Na praktykowanie w innej parafii niż lokalna i w innych kościołach decydują się głównie mieszkańcy dużych miast. Przede wszystkim osoby w wieku od 25 do 44 lat, mające wyższe wykształcenie, osiągające najwyższe dochody.

Ks. Adam Szczygieł „Proboszcz 2015 Roku Małopolski” dostał prawie 3,5 tysiąca głosów. Niemal trzy razy więcej niż ma parafian

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!
Wróć na dziennikpolski24.pl Dziennik Polski