Performance z uśmiechem

I do tego właśnie zdarzenia odwołuje się tytuł obecnej wystawy w Cricotece (ul. Nadwiślańska 2-4) - „To, co mieliśmy zrobić, tośmy zrobiliśmy”. A zrobili dużo. Myli podłogę detergentem „ixi”, opalali się na plaży pod lampami kwarcowymi, w „Zapamiętywaniu” pod dyktando publiczności próbowali recytować zapamiętane fragmenty książek. Do tego w Nienaturalnym Złożu Kamieni Szlachetnych zachęcali do wcielenia się w poszukiwaczy skarbów: w jednej z piwnic wysypali piasek, w którym ukryte zostały sztuczne minerały, przypominające te ze sklepu jubilera.

Jak widać, to performance (choć tak go jeszcze wtedy nie nazywano) z uśmiechem, konceptualizm idący pod rękę z poczucie humoru. Ale ważniejsze, że trzeba w ich działaniach widzieć także zapis tamtego czasu w sztuce. Bo to czas happeningu i performance’u, angażowania publiczności. Do tego kopiowali dzieła innych artystów i sprzedawali je pod hasłem „Precz z plagiatem!” - to nic innego jak found footage, czyli zjawisko żerowania artystów na pracach lub fragmentach prac innych twórców. Podobnie z własnym kolorem (o ciemnozielonej barwie), którym przemalowywali „kawałki świata” - jak ściany budynków albo przedmioty - które w ten sposób stawały się ich obrazami. Skojarzenie z błękitem Yvesa Kleina (który nawet ten kolor opatentował) wydaje się wyraziste. To także moment popularności jazzu - w jeden z akcji Drugiej Grupy brał udział Tomasz Stańko.

Podoba mi się ta art-archeologia, wykopywanie zapomnianych zjawisk historii sztuki. Nawet fakt, że Anna Batko i Aleksander Włodyka mają tytuł nie „kuratorów”, lecz „komisarzy wystawy” jest próbą wywołania ducha tamtych czasów. Doprawione poczuciem humoru akcje Drugiej Grupy to interesująca przeszłość. I do zapamiętania. Dzięki temu łatwiej zrozumieć, skąd np. we współczesnej sztuce poczucie humoru Cezarego Bodzianowskiego.

WIDEO: Dlaczego warto dbać o środowisko?

Źródło: Dzień Dobry TVN, x-news