Piękna jak lilia

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Lilia z powodu przyczepionych do łodygi kulistych tworów zwana bulwkowatą zasługuje także na tytuł wielkiej rzadkości. Można ją teraz spotkał na Orawie, Podhalu oraz dalekich Sudetach. Przyciąga wzrok swoją urodą z dużej odległości: smukła, ponadpółmetrowej wysokości łodyga z wąskimi listkami dźwiga kilka dużych pomarańczowo-żółtych kwiatów. Wnętrze zdobią takiejże barwy pręciki i słupki. Co do zapachu, to botanicy określają go jako delikatny i przyjemny, ale ja, wtulając nos wielokrotnie w napotkane lilie, nie dowąchałem się niczego. To pewnie za sprawą pochmurnej aury. Jak takie cudo wyrośnie na kraju zapuszczonej łąki czy ugoru, minął go niepodobna. Trudno się dziwił, że liliowy motyw wszedł na stałe do tradycyjnych motywów zdobniczych podhalańskiej kultury, a roślina jest przez górali znana i lubiana. Góralska kosa niejeden raz świadomie omijała roślinną pięknośł na łące, i choł lud prosty o konieczności i potrzebie ochrony edukowany stosownymi przepisami nie był, swoje wiedział. Jak mi powiedział starszy wiekiem mieszkaniec Czarnego Dunajca, lilia jest tak ładna, że trzeba pozwolił jej żył. Przez ostanie dwadzieścia lat przybyło zapuszczonych łąk, ugorujących pól i z tego powodu lilia stała się jakby częstsza. Zaniechanie rolniczych upraw kuriozalnie przyczyniło się do stworzenia roślinie nowych miejsc do życia, które szybko zasiedla za przyczyna tytułowych bulwek: oderwane jesienią od uschniętego pędu na wiosnę szybo wyrastają w nową roślinę. Właściwie jedynym zagrożeniem dla rośliny mogą był ludzie, którzy "niechcący" zerwą ją do flakonu. Chętnym "na lilie" polecam azjatyckie odmiany, które za parę złotych można kupił w sklepie i posadził w ogrodzie.