Piękno

Kiedyś patrzyłem na nie. Analizowałem i oceniałem. Było materią dla mojego umysłu. Było na zewnątrz. Może czasami zapłakałem lub raczej, w moim przypadku, wzruszyłem się. A potem nastąpiła przemiana. Zawdzięczam ją osobie, która wcześniej z pięknem obcowała. Odkryłem, że nie potrzeba słów i analiz. Nie trzeba tego werbalizować. Nie trzeba nazywać. Można obcować. Dla mnie przede wszystkim piękno jest we mnie. Często je widuję, gdy tam wchodzę. Paradoksem jest to, że mocno na mnie działa, mocno mnie ma, a ja nie mam za dużo uzdolnień, by je wyrazić. Nie mam zdolności plastycznych ani muzycznych. I tak naprawdę kiedy coś robię, kieruję się pięknem. Od razu wiem bowiem, że to jest harmonia, że wszystko pasuje do siebie. Tak jest ze Szlachetną Paczką oraz moją miłością do bogatych. Ale piękno jest, czy raczej bywa. Uwielbiam je. Staję przed nim, jak kiedyś na łące. Porzuciłem rower, było upalnie i gorąco. Dałem sobie czas, by usiąść na miedzy. Wstałem i otworzyłem sobą wszystko, co miałem do otwarcia. Byłem otwarciem. I tak oddziaływaliśmy na siebie: łąka w słońcu i ja. Lubię sztukę, ale tylko z pięknem. Widzę, czy artysta widzi. Nie zawsze od razu. Gdy widzę, porozumiewam się z nim. Nie myślę, że piękno jest subiektywne. Nie mylić z gustem. Z upodobaniem. Piękno raczej jest i staje się, nie musi się dopasować. Wierzę w piękno.