"Pieśń ujdzie cało..."

"Płomień rozgryzie malowane dzieje,

Skarby mieczowi spustoszą złodzieje,

Pieśń ujdzie cało...".

Mickiewiczowska "pieśń" to świadectwo, historia, tradycja, ogólnie - kultura, od materialnej trwalsza, bo duchowa. I pieśń, według na szczęście spełnionych przewidywań poety, "uszła cało". A piosenka? Ta mniejsza siostra pieśni - która też przecież jest, jeśli nie zwierciadłem dziejów, to na pewno lusterkiem swoich czasów, "biżuterią historii", na pewno wartą poznania, gdy chce się wiedzieć o epoce, w której rozbrzmiewała.

Mickiewiczowskiej "pieśni" zagrażali orężni wrogowie i nieprzyjazna historia - cóż może grozić piosence w czasach, gdy je porównać z opresją odległych dziejów, sielankowych?

W tej proporcji rzeczywiście niewiele, niemniej jednak: miałkość, nic-nieznaczenie, wynikająca z taśmowej produkcji wszelka makdonaldyzacja formy i treści, coraz powszechniej łączone z piosenką atrybuty sprzedażnego towaru, a nie dzieła sztuki...

Tym zagrożeniom są w stanie oprzeć się jedynie dzieła solidne, powstałe ze świetnych materiałów i wykonane w warsztacie mistrzów. I, oczywiście, mówiące o rzeczach istotnych - dla lat, w których powstały, dla dzisiejszości i dla czasu przyszłego. Twierdzę, że także piosenka "uszła cało" i mam na to garść dowodów. Próbę przekonania publiczności Studenckiego Festiwalu Piosenki do doniosłości tej kwestii uważam za sprawę na tyle istotną, by zaprezentować ją widzom i słuchaczom w formie galowego finału tegorocznego SFP.

Dla swego dowodu jako autor koncertu wybrałem - z wielkiej ich liczby!- piosenki ważne i piękne, pochodzące z repertuaru artystów dziś już nieobecnych lub dzisiaj milczących. I powierzyłem jego wykonania piosenkarzom wybitnym, którzy przyjmowali te propozycje, nie kryjąc satysfakcji, czasem zaskoczenia, a nawet onieśmielenia ("ja mam t o zaśpiewać?").

A zaśpiewają, wśród innych: Katarzyna Groniec, Zbigniew Zamachowski, Mariusz Kiljan, Krzysztof Cugowski, a także debiutanci, godni, mam nadzieję, tego awansu. I jestem przekonany, że zaśpiewają pięknie.

Bogusław Sobczuk