Pilot pisarskiego szlaku

Należał do najpopularniejszych polskich pisarzy powojennych. Na jego lotniczych i marynistycznych książkach wychowały się pokolenia młodzieży. Był pilotem bojowym i sportowym, instruktorem lotniczym, uczestnikiem dwóch wojen, autorem opowiadań, powieści, reportaży i scenariuszy filmowych. Jego własne życie mogłoby posłużyć jako scenariusz filmu.

Janusz Meissner urodził się w Warszawie w rodzinie rzeźbiarza Jana Wiktora Meissnera. Jego bratem był kapitan żeglugi wielkiej Tadeusz Meissner. Janusz uczył się w warszawskiej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda. Od 1917 r. należał do POW, był nawet więziony w X Pawilonie Cytadeli.

W listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego i zgodnie z wykształceniem służył początkowo jako mechanik lotniczy. Potem skierowano go do Krakowa, do tamtejszej Niższej Szkoły Pilotów, w której ukończył kurs pilotażu. Tak zaczęła się lotnicza kariera Janusza Meissnera.

Pilot i powstaniec
Jako pilot wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, za co otrzymał Krzyż Walecznych i awans na podchorążego pilota. Potem oddelegowano go do udziału w III powstaniu śląskim, w którym dowodził oddziałem dywersyjnym z grupy „Wawelberg”. Został za to później odznaczony Orderem Virtuti Militari i Krzyżem Niepodległości z Mieczami.

Po nastaniu pokoju kontynuował służbę wojskową m.in. w 1. Pułku Lotniczym w Warszawie, 11. Pułku Myśliwskim w Lidzie, Niższej Szkole Pilotów w Bydgoszczy jako instruktor, Departamencie Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych jako referent prasowy, Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dębli-nie jako instruktor i 2. Pułku Lotniczym w Krakowie jako adiutant pułku.

W kampanii wrześniowej odbył jeden lot bojowy. Ewakuował się do Rumunii, a następnie do Francji i Wielkiej Brytanii. Ze względu na wiek nie otrzymał przydziału bojowego. Założył więc satyryczne pisemko „Polski Spitfire”, w którym skrytykował stosunki panujące w lotnictwie, zwłaszcza zaś nadmiar oficerów sztabowych nad bojowymi.

Został za to przesunięty do rezerwy i internowany w obozie na wyspie Bute. Rychło jednak przypomniano sobie o jego dziennikarskim i pisarskim doświadczeniu i mianowano kierownikiem Wojskowej Rozgłośni Radiowej przy Biurze Propagandy Naczelnego Wodza.

Potem został korespondentem lotniczym i latał z polskimi załogami bombowymi nad kontynent. W styczniu 1945 r. został szefem wydziału propagandy, prasy i informacji Polskich Sił Powietrznych. Jesienią 1946 r. wrócił do Polski i zamieszkał w Zakopanem. W 1956 r. przeniósł się do Krakowa, w którym mieszkał aż do śmierci w 1978 r.

Pilot i pisarz
Barwne i emocjonujące przeżycia lotnicze natchnęły Meissnera do pisania. Jego pierwszą powieścią była „Eskadra” oparta na doświadczeniach z wojny 1920 r. Potem tworzył opowiadania, teksty do audycji radiowych i kolejne powieści, łącząc służbę wojskową z pisaniem. Doświadczenia ucznia, a potem instruktora ze szkoły w Dęblinie wykorzystał w powieści „Szkoła orląt”. Był też autorem scenariusza do filmu Leonarda Bucz-kowskiego „Gwiaździsta eskadra” z 1930 r., opowiadającego o udziale amerykańskich lotników w wojnie polsko-bolszewickiej.

Podczas wojny stworzył dwie książki, które obok „Szkoły orląt” zyskały największą chyba popularność: „Żądło Genowefy” i „L jak Lucy”, opowiadające o służbie polskich lotników z dywizjonów bombowych. Powodzeniem cieszył się też „Pilot gwiaździstego znaku”.

W pełni pisarstwu Meissner poświęcił się po wojnie, w kraju. Do tematów lotniczych („Na błękitnych gościńcach”, „Skrzydła nad Adriatykiem”, „Opowiadania lotnicze” i in.) dołączył marynistyczne (np. „Sześciu z »Daru Pomorza«”, „Wraki”) i myśliwskie (np. „Opowieść pod psem, a nawet pod dwoma”).

Autor bestsellerów
Napisał też kapitalną trzytomową powieść historyczną „Opowieść o korsarzu Janie Martenie” - barwne przygody XVI- -wiecznego gdańskiego żeglarza. Ukazujące się w dużych nakładach książki Meissnera cieszyły się wielką popularnością wśród czytelników, zwłaszcza młodych i tych zainteresowanych historią i II wojną światową.

Pisarz współtworzył także scenariusze do filmów „Orzeł”, „Sprawa pilota Maresza” i „Wraki”, a na podstawie jego powieści „S/t Samson wychodzi w morze” powstał film „Skarb kapitana Martensa”. Swoje wspomnienia życiowe zawarł w czterech książkach: „Pierwsze kroki”, „Jak dziś pamiętam”, „Wiatr w podeszwach” i „Pióro ze skrzydeł”.

W sumie napisał 48 książek, z tego 33 o tematyce lotniczej, a pozostałe marynistyczne, sportowej wojskowe lub myśliwskie. Zmarł 28 lutego 1978 r. i został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.