Piosenka o końcu świata

Temat ważny - polscy sędziowie jako elitarna kasta, rządząca się swoimi prawami, przez nikogo niekontrolowana, wydająca często budzące oburzenie wyroki (były przykłady) - ale nic z tego nie wynikło. I to bynajmniej nie z winy prowadzącego, ale gości, czyli polityków i prawników. Wychodzi na to, że przynajmniej w tej kwestii spełni się słynne marzenie Agnieszki Holland, wyrażone na jednej z antyrządowych manifestacji, i nadal „będzie tak jak było”.

Nie zdążyłem wyłączyć odbiornika przed zapowiadanymi w następnej kolejności „Hitami kabaretu” (bo nie były to hity Kabaretu Moralnego Niepokoju, jedyne, które mogę oglądać na okrągło), odwróciłem się na chwilę w kierunku czajnika, wracam przed telewizor, a tu proszę. Na ekranie pojawił się Henryk Talar, ni stąd, ni zowąd (w każdym razie niespodziewanie dla mnie) mówiący (nie recytujący, nie deklamujący - bo to czynności okropne, ale właśnie mówiący) „Piosenkę o końcu świata”. Dla niezorientowanych - jeden z najsłynniejszych wierszy Czesława Miłosza.

Henryk Talar tym razem nie rzucił mnie na kolana, choć wielkim aktorem jest, ale za to Miłosz… Cóż, sprawa rozbija się zapewne o to, że znam ten wiersz na pamięć i często go sobie w myślach powtarzam. I tak odkryłem nowy, nieznany mi wcześniej program „Wiersz codzienny”. Pomysł genialny, pod warunkiem dalszego równie dobrego doboru prezentowanych tekstów.

A sama „Piosenka…”. Jeżeli nie znacie Państwo tego wiersza, to poszukajcie. W książkach, w internecie. To doskonały tekst także na początek znajomości z poezją. I jakże w obecnej sytuacji aktualny:

A którzy czekali błyskawic i gromów,/ Są zawiedzeni./ A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,/ Nie wierzą, że staje się już./ Dopóki słońce i księżyc są w górze,/ Dopóki trzmiel nawiedza różę,/ Dopóki dzieci różowe się rodzą,/ Nikt nie wierzy, że staje się już…