Piwnica i okolica

Maciej Rybiński

   Zawsze fascynowały mnie związki z kulturą i cywilizacją, do której - Polacy - należeliśmy i do której chcemy wrócić. Rzym był wprawdzie ufundowany na mleku, jak o tym świadczy choćby saga o Romulusie, Remusie i wilczycy, ale pomiędzy Etruskami na północy i koloniami greckimi na południu. Był wyspą w morzu winnic i wina. Rzymianie przez swoich etruskich i greckich sąsiadów uważani byli za barbarzyńców, także dlatego, że nie pili wina. Dla kobiet wino w ogóle było zakazane, a mąż, który przyłapał żonę na takim występku, miał nawet prawo ją zabić. Ostatni udokumentowany rozwód z powodu wina miał miejsce w Rzymie w roku 194 przed Chrystusem.
   Ale Rzymianie wcale nie wymyślili klasyfikacji wina. Kiedy Howard Carter otworzył pochodzący z 1352 roku przed Chrystusem grób faraona Tutenchamona, oprócz skarbów, o których wszyscy słyszeli, znalazł też zapieczętowane dzbany z winem, z których dwa oznaczone były jako bardzo dobre, cztery jako słodkie, dwa jako świeże. Zaznaczone były roczniki i nawet nazwisko mistrza winiarskiego, odpowiedzialnego za produkcję. Nazywał się Kha’y.
   Po co ja to wszystko piszę? Ano po to, żeby przypomnieć, że decyzja, czy w supermarkecie, czy w sklepie w rodzaju "Alkohole świata", po co sięgnąć na półkę, po wino, piwo czy wódkę, jest też rozstrzygnięciem kulturowym. Wiem, że to brzmi trochę maniacko, ale nic na to poradzić nie można. Tak już jest. Wino przyszło do nas z tego samego kierunku co filozofia, poezja, prawo, polityka i wreszcie, choć nie na ostatku, religia.
   Wino z Falerno jest dziś marne. Ale można u nas bez trudu i dość (jak na polskie warunki) tanio kupić inne wina z Latium - Castelli Romani, Frascati, Marino, Colli Albani, Veletri. Warto spróbować, myśląc przy smakowaniu o ciągłości historii.