Niezbędnik historycznopodobny

Grzegorz Skowron: EDYTORIAL

Lektura "Niezbędnika historycznego lewicy” niespodziewanie cofnęła mnie w czasy, w których jako dziecko stałem w długich kolejkach po żywność, delektowałem się wyrobami czekoladopodobny­mi, oddawałem paszport urzędnikom państwowym, a o rozwoju prawdziwej demokracji czytałem ukradkiem na ulotkach z powielacza. I choć uznaję swoje dzieciństwo za dobry okres, to na pewno PRL nie nazwałbym rozkwitającym rajem. I wcale za nim nie tęsknię.

Zapewne tęsknią za nim działacze SLD. W przypadku Leszka Millera wcale mnie to nie dziwi, bo na pewno gdyby istniało ludowe państwo, znaczyłby więcej niż teraz. Mogę nawet zrozumieć młodych członków Sojuszu, którzy na własnej skórze nie odczuli "demokracji socjalistycznej” i linii jedynej słusznej partii, za to uwierzyli w opowieści swojego starszego mentora.

Trudno mi jednak pojąć, jakie korzyści ma przynieść tak drastyczne fałszowanie historii. Zdaję sobie sprawę, że wielu wyborców prawicy tęskni za pozorami bezpieczeństwa, jakie dawał PRL, ale nie uda się ich przyciągnąć, szargając świętości historyczne i pomijając milczeniem tak ważne dla Polaków wydarzenia, jak Czerwiec ’56, Marzec ’68 czy Grudzień ’70.

Książeczka w czerwonej okładce kojarzy mi się ze wspomnianym już wyrobem czekoladopodobnym. To taka sama podróbka. Tyle że dziś mogę sobie kupić prawdziwą czekoladę, tak samo jak mogę znaleźć wiele źródeł o prawdziwej historii. Autorzy niezbęd­nika są chyba przekonani, że PRL się jeszcze nie skończył. I że wyrób historycznopodob­ny kupi każdy.