Poczekaj, zima zrobi swoje

Ptaki łaziły po ubitym śniegu preferując okruchy wyrzucone przez sikory z karmnika. Chocz nazywają je ziębami zwyczajnymi, to bynajmniej nie są zwyczajne. Pospolity ptaszek, którego zobaczycie w każdy parku i ogrodzie ma szalenia bogaty życiorys. Zacznę od wyglądu. Najłatwiej zauważyć samce. Rdzawy spód ciała, brązowy grzbiet i niebieska czapeczka na głowie. Skaczą po ziemi, podchodzą bez obaw do człowieka. Wyglądają na oswojone, co zapewne jest pamiątką po czasach, gdy zamiast kanarków trzymano je w klatkach po domach. Panie są skromniej ubarwione. I cichutkie, czego nie można rzec o panach.

Ornitolodzy policzyli, iż każdy samczyk może się odezwać nawet kilka tysięcy razy w ciągu dnia. Oczywiście ciepłą porą roku. Przed wiekami we Flandrii urządzano ziębowe turnieje. Laury zdobywał ptak, który odezwała się największą ilość razy w ściśle określonym czasie. Prócz tego, są miłe i zgodliwe. Nie skaczą nikomu do oczy, miejsca przy stole ustąpią. Pewnie wychodzą z praktycznego i skutecznego założenia, iż lepiej jeść małą łyżeczką do syta, niż dławić się wielkimi kęsami. Jutro druga część ziębowej historii.